mam fobię społeczną - przegrałam życie

mozesz zaczac od niezwracania uwagi na ironiczne odpowiedzi:)

juju masz rację :D Właśnie zamierzałam wysłać stosowny post, ale widzę że to nie ma sensu :P Do lekarza powinnam pójść, ale oczywiście niesamowicie się wstydzę i pewnie nie przełamię się :o Wiem też, że nie powinnam się przejmować tym co inni myślą, ale niestety często albo się nabijają ze mnie wprost, albo raczą mnie spojrzeniem jak na debila, także ciężko. A zawieranie nowych znajomości to bardziej kwestia strachu przed rozmową niż oceną (bo i tak zdecydowana większość bierze mnie za upośledzoną intelektualnie więc się przyzwyczaiłam)

uwierz mi, ze jak bardziej dorosniesz, to zobaczysz, ze spojrzenie na swiat troche sie zmieia. Wtedy bedziesz sie smiac z tego wszytskiego. A rozmowy zacznij najpierw od jakiegos mniejszego grana. przeciez jestes madra osoba, wiec na pewno masz cos nieglupiego do powiedzenia.

GRONA*

nbvjhkjh- Niestety nie mam gg ani żadnych takich. Nie lubie rozmawiać z ludźmi przecież. Ale zajrzyj na forum o fobii socjalnej, tam znalazłam pomoc. Tylko czytałam posty innych ludzi o jak sobie radzą. I to mi bardzo pomogło. Bo jest tam wiele dobrych zakonczen i pozytywnych historii. Polecam.

...i doszliśmy do sedna sprawy :D Koleżanka chciała delikatnie dać ci do zrozumienia że to cielęcy wiek i hormony są twoją zmorą. Fobia społeczna hahaha ... Ale bania! spływam stąd a wam doskonałej zabawy życzę :D

a daj Boze zeby to byly hormony:) moze byc i tak:) takze do dziela, lec sie zapisz na kurs, chyba masz wakacje? a i jeszcze jedno, ja jak bylam w liceum tez mialam prace dorywcza, nie musisz z tym czekac do konca liceum. Jakies ulotki w week nikomu jeszcze nie zaszkodzily :)

po prostu nikt cie nie lubi :o

ale pozniej to nie jest wazne cz ktos Cie w liceum lubil czy nie :) jest tyle ludzi na swiecie, ze w kazdej chwili bedziesz mogla miec nowych znajomych:) tylko rusz tylek z domu :P :)

u mnie na poczatku niesmialosc,potem coraz wiecej objawow typu drzenie rak i ciala w sytuacjach ekspozycji spolecznej i nie tylko npjedzenie w kawiarniach itp. ajestem juz po 30stce.kto tego nie doswiadczyl to nie \rozumie

no dlatego nalezy i tak udac sie do lekarza, bo nie wiemy o co tu ze wszytskim chodzi. Moj kuzyn mial bardzo podobny problem i poszedl do lekarza, samemu nie ma co gdybac. teraz juz mu lepiej, ciezko pracuje nad tym, wiem, ze mu ciezko, widze to, ale daje rade, wyszedl do ludzi.

ja az tak nie unikam ludzi ale czesto kontakty z nimi sa dla mnie stresem i unikam np jedzenia w restauracjach,publiczncznych wystepow itp. lekarze zazwyczaj zapisuja leki,a tych sie boje brac bo efekty moga byc rozne rowniez niezbyt ciekawe

Ale jak autorka ma wyjsc do ludzi jak nikogo nie zna? wyjsc do parku i zagadywac staruszkow?

koledzy ze szkoly podworka nie rozwiazuja problemu samotnikow- bo moga byc wredni i wysmiewwac sie z kolegow biednych , grubych, kulawych itp wiec jaka to pomoc i wsparcie-ostracyzm rowiesniczy moze bolec-i lepiej trzymac sie od nich z daleka

Problem polega na tym, że ja nie potrafię nikogo poznać - gdy jestem w towarzystwie obcych dla mnie osób praktycznie się nie odzywam (no bo cześć, jestem xyz chyba nie zalicza się do rozmowy :D) patrzę się w stopy i jestem czerwona na twarzy :o Więc nawet jakby walili drzwiami i oknami to i tak nie znalazłabym grupki znajomych, bo po prostu nie potrafię nawiązywać kontaktów. Druga sprawa, że nawet nie mam gdzie ich nawiązywać. Hukfcjid dobrze to ujął - przecież nie wyjdę na ulicę pytać ludzi, czy się ze mną zaprzyjaźnią, a nie mam ŻADNYCH znajomych, przez których mogłabym kogoś poznać (ale i tak nie poznalabym przez to co opisałam wczesniej - koło się zamyka)

wspolczuje :(

u mnie najgorszym objawem jest drzenie ciala. mysle,ze gdyby udalo mi sie to pokonac to moje zycie bylob calkiem znosne:-)

też miałam fobię i nadal ją mam. czasami boje się wyjść z domu...boję się ludzi... mam natręctwa. Siedzę oglądam film i przychodzą mi na myśl myśli o śmierci albo o chorobie. Często wpadam w panikę.Nie wiem skąd to się bierze. Po prostu...w ogóle mam takie jazdy ,że strasznie się wszystkim przejmuję i wszystko nawet najdrobniejszą sytuację przeżywam. Byłam u 8 psychologów i 4 psychiatrów...żaden mi nie pomógł. Ostatni lekarz zapisał mi lorafen i kazał brać jedną tabletkę przed snem... Wiem,że jestem psychiczna,ale nic na to nie poradzę... życie też mnie nie rozpieszczało. 12lat- ojciec odszedł w szkole mi pojebane dzieci dokuczały,że jestem z rozbitej rodziny "tatusia nie masz? spier****dolił do młodszej lalki? zostawił twoja matkę? hahaha" 16lat-nieszczęsliwa miłość i rozczarowanie... po 8 latach związku zdradził mnie z moją kuzynką. Czasami nie mam sił......... nie chce mi się już nic........ czasami tak sobie myślę,że lepiej byłoby wziąć 2 opakowania tabletek i zasnąć na wieki,wysiąść z tego pociągu,ale wiem .... wiem ze nie mogę... wiem ,że muszę jeszcze walczyć o siebie ,a jeśli już nie o siebie to o kogo? i pojawia się w moich myślach odpowiedz... Musisz Walczyć o swoje dzieci... - Jakie dzieci? przecież jestem sama jak palec! -Ale będziesz kiedyś miała dzieci.Wyjdziesz jeszcze za mąż i będziesz miała dzieci i będziesz szczęśliwa. Więc musisz walczyć! Walczyć o to życie.

to moze jednak warto zaczac od tego kola dla niesmialych?

mi tez przychodza czesto mysli po co sie tak mecze przeciez nie mam dla kogo zyc

Ale co jej po kole dla nieśmiałych jak fobia społeczna to powazniejsze schorzenie? Chyba powinna isc do lekarza bo takie zycie to marna egzystencja...

a propo lekarza, byłem niedawno, będę miał rezonans :)

a autorki juz nie ma, a ja sie produkuje i odswiezam topik xD

autorki nie ma ,ale sa inni cierpiacy:-)

a masz chłopaka?

kochana mykaj jak najpredzej do psychiatry. przepisze ci leki przeciwlekowe i odzyjesz. powodzenia:)

rzeczywiscie niesmiala :P powiesz moze skad jestes???

www.metin2.pl