Co myślicie o tym fragmencie?

„Opowiadaj, opowiadaj... - Ania wciąż słyszała szept Mateusza, mimo że już dawno odłożyła słuchawkę. Ten głos szumiał tak delikatnie w jej głowie. Był jak coś pastelowego, białego, ale białe jest też zimne, jest też niemożliwe. I biała jest śmierć. I białe jest daleko. A on od ośmiu miesięcy odkładał ciągle termin spotkania. Był tylko w telefonie. Zwodził ją. Zwodził? Kolejne zimne słowo, które Ania natychmiast przekładała jak kartę, tą złą stronę do spodu. „Opowiadaj, opowiadaj... - takie rozkoszne kołysanie w głowie. Tak dziwnie zachwycać się jednym wypowiedzianym przez kogoś... nawet nie całym zdaniem. Ale te słowa są stale z nią, i to drugie „opowiadaj jest jak kołysanie Jego ciała w Niej, i kolejne, kolejne, kolejne... Taki rytm, niewypowiedziane słowo „seks.