Do B

Przytul mnie. Przygarnij. Zagarnij Zmieć z powierzchni ziemi. Bo do cholery bez Ciebie nie mam tożsamości. Ścieram się, wcieram w chmury, w mury we mgłę i słońce bez końca, w kurz i mrok i w niebyt niemyśli nieswoich. Zasypiam w bezsłowiu bo nie mogę powiedzieć Ci dobranoc. Nie czuję już faktury domów, zapachu powietrza, oddechu murów i ich historii, własnego oddechu w zdychającym z tęsknoty ciele nie czuję. Rozumiesz? Czy przestanę w końcu parzyć dwie kawy, szukać w sklepie chleba bez drożdży dla Ciebie, Oglądać się wciąż i wciąż za siebie Ze złudną chorą nadzieją, że spotkam Cię przypadkiem? Albo, że obudziłeś się z myślą, że tęsknisz też i spotkam Cię u szczytu schodów oczekiwania w zaułku myśli, za winklem nadziei? Ile powiedz ile mogę błagać wszystkie cholerne siły ciemności by pozwoliły mi przestać kochać przestać tęsknić przestać myśleć Kiedy Cię nie ma czuję, że się duszę, że bardziej mi Ciebie trzeba niż cholernego powietrza Nie chce mi się nawet już udawać, że jest inaczej. Że mądrzej, że rozsądniej, że dumniej czy durniej. Wszystko to chuj. Nigdy nie kochałam tak. W ogóle nigdy nie kochałam. Nie zmienia się NIC. Tylko czas mija bez strachu i wstydu całkiem inaczej niż ja mijam samą siebie co dnia - bo bez Ciebie. Przytul mnie, przytul mnie, przytul mnie. Przytul. Wdechem pochłaniam ostatnią pocieszenia wsłuchana coraz mniej w samą siebie, a coraz więcej w głuszę i zamarłą przestrzeń. Po drugiej stronie ściany cisza zwiastuje samotność wygięte żebra pustych wieszaków nie pozwalają nabrać powietrza zanurzając twarz w poduszce bez dna duszę się brakiem Twojego zapachu - przecież wystarczy wypluć strach powie trzy czwarte planety - iść dalej bo nie ten to Zabiłabym ich wszystkich gdybym mogła. Nie mogę. Przytul. Przytul mnie proszę. Odeślij wszystkie moje myśli jak spóźnione kartki wysłane po niewczasie.