Jestem nie wierząca i nie mogę się pogodzić ze śmiercią brata.

Jesli cielesnosc cie nie zachwyca to najwyrazniej jestes nieszczesliwa lub zycie stało sie rutyna. To juz twoj wybor jak bedzie wygadało i jakie bedziesz miałą w nim odczucia.

myslisz tak dlatego bo to był twoj brat. bez obrazy ale jak bys go nie znała to gowno by cie obchodzilo co sie z nim stało. Masz z nim wiez i czujesz strate. Zeby ja zmniejszyc mozna doszukiwac sie w smierci sensu. Jesli to było samobojstwo to ostatecznie chcesz wierzyc ze on dalej istnieje i jest szczesliwy zeby zaspokoic swoje sumienie. Nie w tym jest problem co sie z nim stało ale w twojej psychice ze cie to dreczy i szukasz happy endu.

Zycie jest fajne ale ogranicza, lubie fantazjowac ze po smierci moglabym robic to i tamto- czego tutaj sie nie da, bo jest to nierealne. Wybujala wyobraznia to dar a nie ciezar. Robie duzo ale nigdy nie zrobie wszystkiego, bo nie mam nadludzkich mocy ;-)

A apetyt rosnie, kiedy pozwolisz sobie na duzo przezywania, na szczescie mamy wyobraznie ktora mozna stymulowac na wiele sposobow a zycie zawsze mozna kolorowac, zeby nie bylo szare, takze i z tego jest wdziecznosc, radosc i zadowolenie.

tez kiedys nie wierzylem ale po przeczytaniu pewnej publikacji zrozumialem ze Bog jednak istnieje.