Czy to co przeżywam jest normalne?

Tak piszę, bo dzisiaj mija rok...niewiele ponad rok temu przeprowadziłam się do innego miasta, zaczęłam tam pracę i pierwszego dnia zabłądziłam, trafiłam do innego budynku. Tam był facet, na widok którego ugięły się pode mną nogi a kiedy zaczęliśmy gadać to już w ogóle...odprowadził mnie do właściwego budynku, trwało to wszystko może 10 minut a ja zdążyłam tak się oszołomić, wkręcić, na koniec poprosił mnie o numer "żeby móc czasem pokazać sympatycznej koleżance miasto", po tym widywaliśmy się kilka razy, dopóki nie okazało się, że on ma dziewczynę, z którą jest od kilku lat, mieszkali razem, on nie miał zbytniego zamiaru jej zostawiać, chociaż twierdził, że poczuł coś do mnie. Wycofałam się,bo zbytnio szanowałam jego dziewczynę i nie chciałam, by przeze mnie cierpiala, to było dokładnie rok temu, kosztowało mnie to strasznie dużo łez i cierpienia, zerwaliśmy zupełnie kontakt bezpośredni, unikamy się, widzieliśmy się może przypadkiem kilka razy przez ten rok, czasem wysyłamy sobie smsy z okazji urodzin czy zwykłe co słychać, ale nigdy więcej. Problem w tym, że chociaż minął rok to ja jeszcze się nie otrząsnęłam. Odrzucam wszystkich, bo do nikogo nie czuję od pierwszego wejrzenia tego co poczułam do niego. Ciągle o nim myślę, wspominam nasze spotkania, spacery, rozmowy. Mam łzy w oczach, kiedy mijam miejsca, które mi pokazywał. Coraz częściej wydaje mi się, że już nikogo w moim życiu nie będzie. Czy to normalne żeby tak przeżywać przez rok właściwie przelotną znajomość (nie doszło między nami do niczego więcej). Czy myślicie, że kiedyś o nim zapomnę i dam szansę komuś innemu?

po co ci taki ruchacz co ma juz dziwe w domu i sie z nią pieprzy i to jeszcze bez zobowiazan, bo to nie jego żona, tylko jego k.... odpusc sobie

mężczyźni, którzy byli by dobrymi i wiernymi mężami oraz wspaniałymi ojcami waszych pociech żyją samotnie.

zdarzają się takie uczucia ... jeżeli to on będzie Ci pisany to i tak z nim będziesz ...a narazie postaraj sie dać szansę innym.... chociaż nie próbuj znaleźć sobie nikogo na siłe innego....myślę że czas pokaże i jedno na pewno ...leczy rany . więc trzymaj sie i powodzenia .....;)

Wszyscy tłukli mi do głowy, że to co on próbował zrobić to ostatnie dno i masakra. Jakąś częścią siebie to rozumiem i wiem, że postąpiłam dobrze. Chciałabym o nim zapomnieć, dać szansę komuś innemu, być szczęśliwa, mam w końcu już 27 lat. Chciałabym też,żeby jego dziewczyna miała z nim lepsze życie, bo mówił, że to nie ta jedyna, że nie chce z nią spędzić życia ani mieć dzieci...on ma 34 lata a ona 32...

:D

Dziewczyno, weź się w końcu obudź. Tutaj nie ma ani kogo wspominać ani za kim płakać. Walnęło Cię od pierwszego wejrzenia, bywa, ale to był fatal error, dobrze że się z tego wyplątałaś. Daj sobie jeszcze moment, żeby w pełni zapomnieć, spróbuj o nim nie myśleć, nie wysyłaj mu smsów nawet na urodziny, nie odpisuj na jego. On dla Ciebie umarł. Bądź w tym silna a kiedy poczujesz, że jesteś gotowa to otwórz się na nowe uczucie. Może nie zakochasz się od pierwszego wejrzenia, ale ulokujesz uczucia w kimś wartościowym i uczciwym a nie w jakimś debilu.