zamiast szukać pracy to ja myślę o skowronkach

i facecie, o którym nie powinnam myśleć. Wiele lat tylko pracowałam, uczyłam się. Ostatnio sytuacja zmusiła mnie do szukania pracy i nie robię tego skutecznie. Wiem, że utratę pracy się odreagowuje, ale jak się ja straciło ileś tam razy to już chyba można jakoś się przyzwyczaić. Wolałabym sama być sobie szefem, ale jeszcze na to za wcześnie (dopiero planuję własną firmę, szukam pomysłu) a tym czasem zamiast odbić się od dna ja dochodzę do siebie któryś już tydzień. I jeszcze wkręcam sobie faceta, do którego nie pasuję głównie dlatego, że on ma żonę. (Nie ruszam żonatych). Boję się, że znów mnie zwolnią z nowej pracy i po prostu odwlekam jej znalezienie. Może ktoś z Was poradził sobie z taką sytuacją i wie jak zrobić, żeby wyjść z dolka?

Pokochaj siebie :)

ja siedze w podobnym dołku. Tylko ze nie mysle o innym facecie, za to mimo iz jestem szczesliwa nie moge zapomniec o przeszlosci wiec brak pracy plus przeszlosc = podobny problem

no kocham siebie, jakbym nie kochała to bym tak sobie nie folgowała. Tylko nie daję rady ze świadomością, ze w kolejnej pracy będę traktowana jak zło konieczne.:(

Wyglądasz na zagubioną.

a dlaczego masz być w nowej pracy traktowana jako zło konieczne?

bo w tamtych pracach mnie zarudniali na krótko i od początku było coś nie tak.... tylko mi za bardzo zależało i nie rezygnowałam sama Ale już nie mam siły. Boję się, że znów praca będzie dla mnie udręką. Poświęcam się, robię wszystko co karzą a i tak nie mam wpływu na przedłużenie uowy

teraz takie czasy, że w wielu pracach bywa różnie. Sam mam różne doświadczenia z różnych miejsc pracy, ogólnie raczej pozytywne, ale naprawdę różnie bywało. Często wiele zależy od Twojego nastawienia, od tego jak to wszystko przyjmujesz,przeżywasz...

kilka osób mi sugerowało, że nie nadaję się do tej pracy. Ale ja nie mogę tak nagle zmienić zawodu, w który tak długo inwestowałam i w którym w końcu znalazłam pracę.

napiszesz, jaki to zawód i jaka praca?

księgowość

naprawdę trudno poradzić coś obcej osobie w takiej sytuacji. Może masz jakieś bliskie osoby, które Cię wesprą: rodzice, rodzeństwo, partner...

ten tam - rodzina daje mi jeść, mam gdzie mieszkać. :) To jest wsparcie. Ale moja rodzina mi nie umie doradzić... Mój psycholog mówi, że uderzam w nieodpowiednie miejsca. Że ja za nisko mierzę-nie za wysoko. Może powinnam była zamiast podejrzewać go o to, że mi schlebia zmienić rodzaj miejsc gdzie aplikuję...

może, nie wiem, nie znam Cię, więc na odległość nic Ci nie doradzę, niestety. Powodzenia:)

dziękuję ten tam :) Miło usłyszeć dobre słowo. W pracy nie miałam szczerego dobrego słowa.

jkfycd