Młodzieńcze i studenckie znajomości. Co z nich zostaje?

Śmiem twierdzić, że niewiele. Jeszcze do niedawna miałam wielu znajomych, bo i zarówno osoby z liceum, jak i ze studiów. Nie stanowili oni jednej grupy; każdy z nich był wyjątkowy w inny sposób i dlatego bardzo ich ceniłam. Nie ukrywam, że przywiązałam się do nich mocno i wierzyłam, że to znajomości na długie lata. Dbałam o to, żeby utrzymywać kontakty z nimi, wspierałam duchowo, pomagałam. Niestety o ile ja traktowałam te znajomości bardzo poważnie, to oni chyba nie do końca. Dla nich byłam dobrą kumpelą, jedną z wielu. Zauważyłam to przez ostatni rok. Przeżywałam wtedy załamanie nerwowe, co też sprawiało, że gorzej znosiłam wiele rzeczy i może byłam trochę irytująca z tym moim użalaniem, ale jako tako nikogo nie zawiodłam/ nie skrzywdziłam. Dlatego też przykro mi jest, że tyle osób przestało ze mną utrzymywać kontakt. Okey, tak chyba już jest, że z końcem studiów nagle ludzie wybierają swoje drogi, zakładają rodziny itp., ale i tak ciężko mi się z tym pogodzić. Obecnie jestem bardzo samotna. Co prawda mam rodzinę i trzy bliskie kumpele, ale one przebywają teraz daleko i wygląda to tak jakby wszyscy mnie opuścili. Niby należę do osób, które dobrze się czują w ciszy i potrafią zorganizować sobie czas tak, aby się nie nudzić, ale teraz trudno mi udawać samowystarczalność. Tak wiele bym dała, żeby znowu poznać ludzi, z którymi mogłabym spędzać wspólnie czas, zaprzyjaźnić się, pojechać w góry. W góry. Ostatnio zakochałam się w Beskidzie Śląskim, ale co z tego, skoro zawsze muszę jeździć sama na szlaki?

Powiedzcie, moi drodzy, czy u was też wraz z końcem studiów skończyły się zapoczątkowane tam znajomości? Czy nagle osoby, które były wam bliskie, przestają was poznawać na ulicy?

Na studiach nie mialam szczegolnie bliskich osob, przyjaznie z podstawowki i liceum przetrwaly

ja bylam odludkiem w szkole i a studiach -zero kontaktu z kimkolwiek-oni gowno mnie obchodzą niemamnie na zadnym portalu

Z paczką z LO trzymamy się już prawie 30 lat.. :)

Ja z kolei w podstawówce i gimnazjum nie miałam w ogóle żadnych przyjaciół. Dlatego, gdy poszłam do liceum, a potem na studia i znaleźli się ludzie, których zaczęłam darzyć sympatią, bardzo się do nich przywiązałam i za wszelką cenę chciałam te wszystkie znajomości utrzymać. Nie chodziło mi tylko o osoby, z którymi się przyjaźniłam, ale i o zwykłych kolegów, koleżanki. Wynikało to po prostu z tego, że poczucie bycia ważną, lubianą motywowało mnie do wielu działań. Teraz, gdy znowu jestem sama i pozornie pogodziłam się z tym stanem rzeczy, w głębi duszy ciągle cierpię, bo nie wiem, co zrobiłam źle, że tak się stało.

Też bym tak chciała. :) Niestety chyba jestem idealistką...

Chyba za bardzo uzależniasz swoje samopoczucie od akceptacji innych. Powinnaś czerpać radość z czynników które sa wewnątrz Ciebie, a nie na zewnątrz. Nie wiem czy to rozsądne gdy paczka znajomych jest głównm czynnikiem który motywuje Cię do działania. Zresztą mnie się łatwo mówi, bo jestem urodzonym samotnikiem i tak naprawdę ludzie mnie (poza kilkoma wyjątkami) zupełnie nie interesują...:D

I znowu, choć chciałabym już o tym nie myśleć, zadaję sobie pytanie: "Gdzie mam Ciebie spotkać, przyjacielu?' Gdzie?

Mnie przyjaciel sam znalazł.. w necie. Nieprawdopodobne, a jednak..

ludzie i przyjazn to gowno -ja zyje cale zycie bez tego-przyjazni

ja tam nie mam zadnych i w ogole nie są mi potrzebni

Arnold - nie zrozum mnie źle. Też jestem samotnikiem i czerpię wiele radości z tego, co noszę w sobie, więc nie jest też tak, że bez ludzi sobie nie radzę. Ciągle działam, jestem bardzo energiczna, kreatywna, realizuję swoje pragnienia. Niemniej jednak nachodzą mnie chwile, że chciałabym to z kimś dzielić. Mogę iść sama do kina i będzie fajnie, ale jeszcze milej byłoby obejrzeć film z kimś, żeby wymienić się spostrzeżeniami. To samo wypad w góry. Najlepiej jest jechać w grupie, prawda? Często specjalnie uciekam w samotność, bo lubię rysować, robić zdjęcia, gdyż są to czynności wymagające skupienia, co nie zmienia faktu, że kiedy już jestem z ludźmi cieszy mnie ich obecność.

"Młodzieńcze i studenckie znajomości. Co z nich zostaje?" nieplanowane dzieci ;)

bratnia dusze spotyka sie rzadko, juz pomijam fakt ze wiekszosc ludzi sami nie sa ciekawym materialem na cos powaznego...

O ile ktoś się seksi z przyjacielem, to tak. :D

W ogóle to jestem jakaś dziwna. Ludzie szukają najczęściej chłopaka/dziewczyny, a ja z kolei wolę przyjaciół. Właściwie wszystkie relacje z facetami przenoszę na grunt koleżeński, przyjacielski. I to nawet wtedy, gdy ktoś się mi podoba.

Oj, coś mi się zdaje, że w temacie uczuciowym ciężko o tematy o przyjaźni :D