Problem z moim najmłodszym bratem - PRZECZYTAJCIE!

Problem polega na tym że u nas w rodzinie każdy w wieku dojrzewania był gruby. To u nas rodzinne. Jeden mniej, drugi bardziej. Sam byłem gruby i teraz mając 24 lata w końcu udało mi się schudnąć. Problem polega na tym że jak ja byłem mniejszy (gimnazjum, podstawówka) to zawsze miałem różne komentarze od rodziny, mamy. Ciągle tylko gadka, że nic nie robie, że się nie ruszam, że jem słodycze. Że jak tak dalej pójdzie to za 10 lat będę ważył dwieście kilo. Przez to zawsze starałem się jakąś schudnąć, ciągle stosowałem jakieś diety itd ale bez skutku aż do tej pory. Po prostu chciałem jak inni mieć dziewczynę, wyjść na basen a nie mogłem z powodu mojej nadwagi. Postanowiłem się wziąć za siebie i tak teraz jestem już prawie chudy. Problem z moim bratem polega na tym że jest on najmłodszy w rodzinie i jak to bywa, jest takim pupilkiem. Nie można powiedzieć na niego słowa, bo on się zaraz denerwuje i mama zaraz się denerwuje. Jak chce mu coś powiedzieć na temat odchudzania to on zaraz zamyka się w sobie, denerwuje się, udaje że nie ma problemu choć wiem że się z tym męczy. Chciałem mu jakąś pomóc. Proponowałem mu wspólne ćwiczenia ale on nie chce. Problem polega na tym że on nie jest nauczony normalnie się odżywiać. Je tylko to co szybko można zrobić, najlepiej jakieś płatki i to nie regularnie, a najlepiej to lubi słodycze i mógł je jeść zamiast obiadu. W dodatku jego jedynym zajęciem jest komputer. On nigdzie nie wychodzi. Szkoła, komputer, spanie i tak w kółko. Jak komputer jest zajęty to się kładzie. Boli mnie to jak widzę jak się męczy przez swoją nadwagę. On wie że jest gruby i na 100% źle się z tym czuje ale mama zawsze to jakąś usprawiedliwia, że jeszcze schudnie i tak dalej. Jest mi go mocno żal bo dokładnie przez to samo przechodziłem co on ale jak chce mu pomóc to zaraz jest krzyk że się go czepiam. Nie da się nic przetłumaczyć. Ani jemu ani mamie. Jak bym mógł to bym go wziął za bety i bym go zagnał na bieżnie, dieta itd. Ostatnio mu zasugerowałem żeby pojeździł sobie rowerem, to nie chciał. Choć teraz mieszka w nowym mieście i nic go nie interesuje. Jak myślcie odpuścić to i nie zwarzać na to, a jeśli on w końcu ze chce to sam się weźmie za siebie, a z drugiej strony to mi się wydaje że on ma natołkowane że w końcu sam schudnie i nie będzie musiał nic robić. Chociaż wątpie bo wydaje mi się że mógł schudnąć jak rosnął, ale on w tym czasie siedział tylko i jadł więc uzupełnial straty na bieżąco. Naprawdę mi go żal bo wiem przez co przechodzi. Wiem jak to jest jak dziewczyny Ci mówią: ale tłuścioch. Ja to wszystko znam. I dlatego tak się tym przejmuje i chciałem coś z tym zrobić ale jak widać, nie mogę odezwać się słowem. A moja mam to jest taka domina. Ona zawsze musi mieć racje i nie dopuszcza innych argumentów.

Wiem, że to twój brat, ale daj sobie spokój. To jego życie, niech sobie będzie gruby. Nie psuj nerwów sobie, jemu i matce. Jeśli twojemu bratu zacznie to przeszkadzać, to sam zacznie chudnąć i sam przyjdzie do ciebie po radę. Nie bądź nadgorliwy, nie możesz go uczyć na swoich błędach i przeżyciach.

goń go z krzykiem, niech ucieka, to wtedy schudnie zabierz mu komputer zabierz mu żarcie

jak dla mnie to zostaw go, niech obrośnie tłuszczem i dojdzie do tych 200 kg, chętnie później obejrze go w jakimś dokumencie w stylu historii Manuela Uribe

wiem,że mnie podgląda,myślałam juz nawet zeby mnie posiał gdyby tylko chciał się odchudzić

co myślicie o tym żeby sie przespać z bratem ?