"kury domowe" z wyboru lub z przymusu?

"kury domowe" piszcie czy to wybór czy przymus? jak Wam leci dzień? a może są i faceci???

faceci w roli tej "kurki domowej" ;)

mogłabym być kurą domową :D lubie jak jest posprzątane, kocham gotować :D

nie mogłabym być kurą domową,żal mi ich ale wydaje mi się że same tego chcą

"kurki" gotujecie niedzielny obiad??? co dziś macie ?

z przymusu

rosół z makaronem, ziemniaczki, pieczone udko kurczaka, buraczki czerwone z papryką...I sok z jabłek (owoce z własnego sadu:):):) )

ja na obiad mam dziś grzybową, ziemniaki, mielone i marchewkę tuszoną z groszkiem; kompot z jabłek i śliwek z własnego sadu/ogrodu ;-) nie jestem kurą domową, ale czasami lubię pokucharzyć ;-)

Najpierw byłam kurą domową z musu (małe dzieci), teraz- z wyboru. Przewlekła choroba nie pozwalała mi na pracowanie w warunkach, w jakich pracowałam...Teraz zajmuję się domem, ogrodem i mam wreszcie czas dla siebie. Odżyłam. Rozwijam swoje pasje i zainteresowania. Owszem, rozglądam się za pracą ale nie za byle jaką...:D

hmmm z przymusu, na poczatku wyboru , ale trwa to juz ponad 4 lata, jestem po studiach itp,ale nie ma nam kto pomoc przy dziecku, aktualnie myslalam o pracy ale mlody poszedl do przedszkola i juz choruje wiec pewnie na wiosne dop pojde do roboty:) w sumie lubie to co robie, i ja potrafie wszystko najlepiej (wg mnie) :D,zajac sie swoim dzieckiem, wyprac etc...zdziaczalam hehe w weekendy mam wolne od got.bo gotuje mama:)

jednak pewnie sie przeciagnie ten stan, maz wspomina cos o dziecku, raz a dwa...jestem tez chora dosc powaznie na kregoslup wiec ciezko bywa,

ja obecnie jestem "kurką domową" z pewnego przymusu, myślałam, że czas będzie się wlókł na tym "siedzeniu" w domu, ale się zdziwiłam, bo pędzi jak oszalały..

też szykuję obiad (i nawet mąż pomaga-bo przyprawił kurczaka po swojemu i go pilnuję hihi)

rano dziecko odprawić do przedszkola (zawieźć bo kilka km mam) drugie dziecko również ogarnąć (jeszcze do przedszkola nie chodzi) zakupy, ogarnięcie chaty, obiad i zaraz jechać odebrać dziecko z przedszkola no i mąż wraca z pracy....i robi się godzina 15...

Ja chciałam zrobić kopytka dla córy, sosik z mięskiem i buraczki, ale usłyszałam stanowcze NIE! Ma być kalafior i koniec:) teraz mamy "czas" kalafiora od kilku dni:D nic więcej nie chce jeść tylko kalafior (obiad, śniadanie, kolacja). Ja pracowałam z pierwszym dzieckiem miałam opiekunkę, potem jednak się zraziłam i zostałam z nią w domu. Obecnie tez mam pracę, ale jestem na macierzyńskim:) ale tez chce wrócić do pracy dlatego robię prawko aby potem odwozić dzieciaki do mamy:) tylko nie wiem czy to się sprawdzi bo będę je wozić po 20km:) ale nie chce siedzieć w domu i być na utrzymaniu męża:D chce normalnie po macierzyńskim wrócić do pracy:) A ogólnie to mysle pojechac za granice tylko mój mąż problemy stwarza :-/

kurki co porabiacie?

przymus od 10 miesięcy

mama na kafe do mojej córy przyszedł kolega :D mam hardkor w domu:D

moje dzieci "bawią" się same..tzn. robią jubel w chacie :P (na szczęście głównie ogranicza się to do jednego pokoju chociaż zabawki można znaleźć w różnych częściach domu)

odpoczywacie??

Dla mnie to przymus. Mam wrażenie, że się duszę. Kocham swoje dzieciaki, ale na razie nie mam możliwości pracować. Zazdroszczę kobietom, które mogą pracować, bo mają kogoś kto zajmie się dzieckiem, żeby mogły pracować na chociaż 1/2 etatu. U mnie niby z mężem było wszystko ustalone, po tym jak nikt nie miał zamiaru naszym młodszym dzieckiem się zająć. Żłobka nie ma, wynagrodzenie dla niani sprawiłoby, że pracowałabym za darmo, dziadkowie się wypięli. Jest mi strasznie przykro gdy rozmawiam z kobietami które są w ciąży i już deklarują, że po macierzyńskim idą do pracy. Też bym chciała być niezależna. Zauważyłam zależność która ukręca ni się jak sznur na szyi. Mąż zaczyna na mnie oszczędzać. Nie mogę sobie kupić tego lub tamtego, a mąż codziennie w aucie, a to opakowanie z pizzy a to z coca coli. Ja na wszystko muszę czekać. Zaraz zima a ja butów zimowych nie mam. Nie starczyło kasy, za to mąż kupił sobie w tym miesiącu 2 pary spodni, oczywiście nie mówiąc mi o tym, bo przecież to jego kasa. Jak pracowałam zawodowo to czułam się bardziej atrakcyjna, doceniana i akceptowana. Od różnych ludzi słyszałam komplementy, pytali mnie co "słychać w wielkim świecie", a dziś o nic nie pytają, nie komplementują i traktują jak odmóżdżoną. Ktoś mnie może pocieszać, że przecież wychowuję i kształtuję własne dzieci jak chcę, ale co z tego jak jest to umniejszane i takie osobniki jak ja są miażdżone? Przecież matki pracujące też mogą powiedzieć, że ich dzieci mają co potrzeba i są dodatkowo bardziej samodzielne, bo mamy nie mają na wyłączność. APELUJĘ DO WSZYSTKICH, NIE IDŹCIE NA URLOPY WYCHOWAWCZE, BO STRACICIE SZACUNEK WSZYSTKICH DOOKOŁA. Jeszcze rok wychowawczego mi został, a ja już zaliczyłam depresję. Nie jestem stworzona do bycia w domu, lubię ludzi, łatwo nawiązują kontakty, umiem być komunikatywna, a teraz bardzo mi tego brakuje. Bo nie mam do kogo dorosłego buzi otworzyć. Kocham rolki ale nie mam jak na nich pojeździć, bo musiałabym ciągnąć dzieci z sobą, a to nie możliwe. Sypie mi się małżeństwo. Przestałam być dla męża atrakcyjna. Już nie wodzi za mną wzrokiem, jak kiedyś w szpilkach wychodziłam do pracy. Nie jest zazdrosny, bo o kogo? Ponadto wśród facetów krąży pogląd, że jak np facet nie pracuje zawodowo, to nieudacznik. Jednak po pewnym czasie każdy który ma niepracującą zawodowo żonę zaczyna rozszerzać ten stereotyp, na niepracujące kobiety. Czuje się jak dodatek domowy. Jak taki robot wielofunkcyjny bogatych gospodyń.