Zmarnowałam 5 lat życia. Przestroga

Ostrzegam, że może być trochę długo. Przez całe liceum miałam porządną depresję. Doszło do tego, że na miesiąc przed 18 urodzinami trafiłam do szpitala z powodu bólów serca, mdłości i innych dolegliwości. Po wszystkich badaniach okazało się, że fizycznie wszystko jest ok i dostałam skierowanie do psychologa. Było mi trochę głupio więc w nadziei na to, że mi minie gdy skończę szkołę, nie skorzystałam z pomocy. I tu zaczęło się piekło. Otóż, nic mi nie przeszło, a zrobiło się tylko gorzej. Depresja pozostała a do tego doszły okropne wahania nastroju. Miałam swoje plany na życie, od zawsze pasjonowała mnie muzyka, ale w takim stanie nie miałam pojęcia jak się do czegokolwiek zabrac. Poszłam na byle jakie studia, które mnie nie interesowały, zaocznie i wtedy odizolowałam sie totalnie od świata. Nie wychodziłam z domu przez całe 3 lata studiów (oprócz na zjazdy). W ciągu tego czasu mój stan psychiczny jeszcze bardziej się pogorszył. W tamtym roku obroniłam pracę i do teraz siedzę i nadal nic nie robię. Parę dni temu w końcu się przemogłam i poszłam do psychiatry, podejrzewa u mnie zaburzenia afektywne dwubiegunowe, dostałam stabilizator nastroju. W czym rzecz? W tym, że nawet jeśli teraz leki i terapia mi pomogą to nic, ale to NIC nie zwróci mi straconych lat! Czuję się jakbym umarła w wieku 18/ 19 lat. Od tamtej pory nie mam życia. Za 3 miesiącę będę mieć 23 lata, nie mam pracy,chłopaka, znajomych. Jestem chodzącym, cofniętym w rozwoju zombie :o A najgorsza jest swiadomość, że gdybym poszła do tego psychologa wtedy gdy dostałam skierowanie to może już dawno by mi się udało coś zrobić :( Piszę to tu, bo wiem, że jest tu pełno ludzi, którzy siedzą całe dnie w domu z depresją z nadzieją, że kiedyś im się uda samodzielnie wyjść. Wiedzcie, że im wcześniej pójdziecie po pomoc tym lepiej! Bo świadomość straconych lat będzie wyżerała was od środka :( Pozdrawiam