Coś przydatnego

Wstawiam pracę, za którą nie dostałam kasy a napisałam ją na zlecenie. A niech ma oszust, za to że wykorzystuje moją pracę za darmo. Rozmowy studentów na krótkiej przerwie na uczelni Słowa są jednym z elementów komunikacji. Proces ten polega na dostarczaniu sobie w różny sposób (słowny lub bezsłowny) informacji, komunikatów. Przekaz następuje od osoby nadawcy do odbiorcy. W komunikacie poza treścią (np. poprzez rodzaj barwy i tonu głosu, gesty, mimikę twarzy) przekazywane są informacje bezpośrednio dotyczące nadawcy (np. na temat stanu emocjonalnego) oraz intencje oznaczające postawę lub uczucie w stosunku do odbiorcy danego komunikatu. Mowa ludzka, w odróżnieniu od innych dźwięków, takich jak te wydawane przez zwierzęta - jest wyuczona. Powstaje ona w wyniku łączenia słów w wypowiedzi zgodnie regułami gramatycznymi. Zespolenie słów służy przede wszystkim do prowadzenia rozmowy z inną jednostką. Przykładowo, celem rozmowy może być wyrażanie własnych myśli, uczuć, wiedzy i dzielenie się tym z innymi osobami, wymiana informacji, uzgadnianie poglądów i stanowisk wobec określonych spraw, wydawanie poleceń, określanie własnej pozycji w stosunku do innych osób (np. przełożonego, podwładnego, kolegi itp.), nawiązywanie nowych kontaktów i związków między osobami, kształtowanie obrazu własnej osoby u innych. Słowa coś, na co nie zwracamy, wymawiając je niemal bezwiednie. Zastanawiamy się jedynie nad tym, żeby składać je w poprawne zdania. Nad tym, żeby przekazać za ich pomocą to, co chcemy wyrazić. Nie zwracamy uwagi na fenomen słowa jako środka łączącego ludzi, jako część kultury. Albowiem właśnie słowa to nie tylko środek komunikacji werbalnej. Słowa to także wyraz kultury, nośnik obyczajów i historii rozwoju różnych cywilizacji ludzkich. Poprzez rodzaj wypowiadanych słów wyrażamy również siebie, jako jednostki, osobne byty, a także jako części wielkiego organizmu społeczeństwa. Swoje rozważania rozpocznę od znaczenia rozmowy w sferze emocjonalnej każdego człowieka. Kontakt pomiędzy ludźmi jest niezwykle ważny, bez niego tracimy chęć do życia. Można śmiało stwierdzić, że rozmowy wpływają na nasz nastrój, sprzyjają pojawieniu się uczuć zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Brak kontaktu za pomocą słów powoduje doskwierającą samotność, a jak wiadomo, ona w niesamowicie szybkim tempie przeradza się w smutek lub przygnębienie. Słowo pozwala nam żyć, pomaga przezwyciężyć trudności, leczy ból i wewnętrzne rozterki. Niewątpliwie rozmowa jest kluczowym elementem naszego życia, bez niej tracimy pogodę ducha. "Przyjazne słowo nic nie kosztuje, a jednak jest najpiękniejszym ze wszystkich prezentów". Daphne du Maurier unaocznia w przytoczonej myśli potęgę słowa, rozmowy z drugą osobą. Dialog nic nas nie kosztuje, a w może powodować pozytywne uczucia. Każda mądra wymiana myśli z drugim człowiekiem procentuje w późniejszym czasie. Rozmowa zasiewa swoje plony, które potrzebują określonego czasu, na osiągnięcie dojrzałości i przydatności w naszym życiu. Kiedy mamy problemy i nie potrafimy sobie z nimi poradzić, zawsze możemy sięgnąć w głąb naszej pamięci i odnaleźć sposób rozwiązania problemu. Każda rozmowa jest nam dana nie bez powodu. Musi przynieść nam coś w darze - nowego i świeżego, bo rozmowa zbliża ludzi. Dużo łatwiej żyje się każdemu, kto ma przy sobie kogoś bliskiego, wtedy mamy możliwość wypowiedzenia, podzielenia się różnymi aktualnymi problemami lub radościami. Rozmowy towarzyszą nam codziennie, w szkole, pracy, domu, na ulicy. Również młodzi ludzie potrzebują rozmów, kontaktu ze sobą. Szczególnie studenci podczas przerw między wykładami czy egzaminami przekazują sobie bardzo wiele informacji dotyczących na przykład sposobu oceniania egzaminatora czy udzielają sobie wzajemnie rad. Komunikacja następuje przy wykorzystaniu słowa. "Słowo to nauka" jak mawia przysłowie polskie. Rozmowa to też przekazywanie wiedzy. Dyskusja z ciekawymi ludźmi na uczelni może być dla nas doświadczeniem, odkryciem nowych tajników wiedzy. Jest to niezwykła forma pogłębienia mądrości o nowe doznania i spostrzeżenia. Bez słowa nie byłoby niczego. "Słowa są ponadczasowe. Powinieneś je wypowiadać lub pisać ze świadomością ich wieczności" ja mówił Khalil Gibran. Tutaj od razu nasuwa się wizerunek wielkich historycznych postaci, pisarzy, potężnych władców, albo ogromnych filozofów. Ich poglądy przetrwały do dzisiejszych czasów i na pewno dzięki ludziom łaknącym wiedzy będą wspominane i powtarzane jeszcze przez długie lata i wiele pokoleń. Studenci jako umysłowa elita narodu są szczególnym przypadkiem kontynuatorów tychże poglądów. Znamy bardzo dużo teorii przedstawionych przez starożytnych Greków, często używamy ich myśli do wyrażenia, potwierdzenia swoich racji, w czasie dyskusji. Każdy nasz dialog prowadzi do przekazania myśli, poglądów. Możemy stwierdzić, że słowo, dialog to nauka. Dyskusja, w moim mniemaniu najciekawsza forma rozmowy, pozwala porywalizować ze sobą nawzajem, wysilić swój umysł, wyzwolić myśli i puścić wolno wodze fantazji. Czasem pomaga, innym razem wprowadza napiętą atmosferę i może być przyczyną nieporozumień i niechęci. Uważam, że jest świetną rozrywką i polem do popisu, wyrażeniem poglądów i okazją do poznania przekonań innych, więc i nowym doznaniem. Bywa niesamowicie intrygująca i pociągająca. To rozmowa, która daje nam możliwość otwarcia się na innych ludzi, ich opinii i sposobów myślenia. Nie możemy traktować jej tylko jak zabawę, rywalizację. Ważne jest to, że dyskusja jest bardziej drogą do porozumienia i szansą na osiągnięcie go. Jest ona dialogiem, otwarciem się na poglądy innych - a mniej walką i rywalizacją przeciwstawnych racji czy igrzyskami sprawności retorycznej. Przede wszystkim ma dać nam możliwość zagłębienia się w nowe, świeże opinie, przekonania i doznania. To próba zaakceptowania innego zdania, sposobu życia, po prostu magia kompromisu. Paulo Coelho pisał, że "Dyskusja to doskonały sposób, by przekonać samego siebie o słuszności tego, co się mówi". Uważam, że to potwierdza jak ciekawą formą jest taka rozmowa. Nie dość, że otwieramy się na drugiego człowieka na jego opinie, to dodatkowo można utwierdzić się w swoich myślach, przekonaniach. Jak autor mówi, jest to świetna okazja do potwierdzenia się w swoich poglądach, myślach. Uważam, że to czyni taki dialog jeszcze bardziej atrakcyjnym dla nas, ludzi. Dyskusję możemy porównać do zjawiska fizycznego, jakim jest przyciąganie się dwóch magnesów różnoimiennych. Możemy przyjąć, że jedna osoba jest biegunem N, a druga S, wydaje mi się, że taki rodzaj rozmowy, możliwy jest tylko z osobą o trochę innym poglądzie na jakiś temat, niż nasze własne zdanie. Tak jak magnesy, na koniec takiego dialogu dochodzimy do jakiegoś wspólnego zdania i tworzymy jedność lub nie potrafimy się porozumieć i nadal zostajemy samotni w swoim poglądzie, a magnesy dalej nie tworzą jedności, tylko stanowią dwa odrębne ciała, jak na początku zjawiska. Chciałabym się skupić teraz na dialogu, przez który mamy możliwość porozumienia się między sobą i rozumieniu innych ludzi. Tylko dzięki niemu zostają podjęte ważne decyzje w rodzinie, polityce państwa czy grupie znajomych. Bardzo istotnym elementem rozmowy jest uzgadnianie wspólnych poglądów, wyrażenia swoich myśli na wszelakie tematy. Dialog sprzyja tworzeniu się nowych prądów myślowych, wspólnych pomysłów, teorii oraz sposobu działania. Podczas przerw w zajęciach na uczelni, studenci częstokroć dyskutują na temat sposobów realizacji i podziału zadań projektów czy prac grupowych. Dzięki taki spotkaniom, powstają grupy przyjaciół, miłośników, zwolenników, których łączy podobny sposób patrzenia na świat. "Naród żyje, dopóki język jego żyje" jak mawiał Karol Libelt. Jeżeli brakuje rozmów, dialogów wśród społeczeństwa nie ma mowy o współdziałaniu, a jeśli jego braknie cała nacja traci swój charakter. Bez wymiany myśli z ludźmi pogarsza się nie tylko nasze samopoczucie, ale przede wszystkim traci sens cała istota braterstwa, towarzyskości i struktura społeczna. Musimy pamiętać, że "dialog- nie jest nakładaniem się na siebie monologów, ale wymianą w prawdzie i wolności", jak pisał Jacques de Bourbont Busset. Jest to fakt, gdyż nie ma mowy o prawdziwej rozmowie, kiedy jedna strona przedstawia swoje racje, nie zważając na opinię drugiej osoby. Taka konwersacja zdecydowanie nie ma sensu - lepiej prowadzić monolog samemu przed lustrem, niż przyczyniać się do straty czasu drugiego człowieka. Często mamy błędne zdanie o danej grupie społecznej, tylko dlatego, że jej nie znamy i wierzymy stereotypom. Myślimy według pewnego schematu, który stwarza grupa społeczna, do której należymy. Jeśli damy szanse zawiązania dialogu z osobami innymi niż my sami, nieraz trochę kontrowersyjnymi, mamy możliwość pokonania takich barier. Wystarczy tylko przełamać się, zacząć być tolerancyjnym dla różnych grup społecznych. Sądzę, że takie rozmowy pozwalają nam na otwartość i porozumienie między wieloma grupami ludzi. Przejdźmy teraz do jakże istotnej części polskiego społeczeństwa, jaką stanowią studenci. To ona buduje inteligencję społeczeństwa i kraju. Właśnie w tym zbiorze przypadkowo zebranych osób, rozmowa jest podstawą całego dalszego ich życia studenckiego. Dzięki niej ustalamy ważne sprawy, zasady i wymagania obowiązujące w grupie. Kiedy spotykają się ludzie z różnych rejonów państwa, często o całkowicie odmiennych poglądach kolizje ich stanowisk powodują wykształcenie się często przełomowych teorii naukowych. W Ewangelii św. Jana, Słowo Boga w pewnym sensie kreuje świat fizyczny. Przedstawia ono normy, jakimi według Stwórcy powinniśmy żyć. My, jako stworzenia boże zapoznając się z tymi zasadami, od razu zaczynamy tworzyć sobie własny obraz naszego życia - zgodnymi z Biblią lub też nie. Nasze myśli szybko zmieniamy w czyny, więc również kreujemy sobie swój świat fizyczny według naszego uznania. Każde nasze wyobrażenie życia często budzi nowy temat do dialogu, rozmowy z drugim człowiekiem lub większą grupą ludzi. Może być podstawą do ustalania wspólnych pomysłów na życie, poglądów na temat jak przeżyć swój czas, który mamy na Ziemi, jak najlepiej według własnego uznania. Warunkiem koniecznym dla sprawnego funkcjonowania każdej grupy społecznej jest dobra komunikacja. Polskie szkolnictwo ma za zadanie uczyć sprawnego komunikowania się, co oznaczać ma nabywanie umiejętności poprawnego wypowiadania się, poprzez jasne formułowanie myśli, precyzję sądów, obronę własnego stanowiska. „W szkole uczniowie kształcą swoje umiejętności wykorzystywania zdobywanej wiedzy, aby w ten sposób lepiej przygotować się do pracy w warunkach współczesnego świata. Nauczyciele tworzą uczniom warunki do nabywania następujących umiejętności: skutecznego porozumiewania się w różnych sytuacjach, prezentacji własnego punktu widzenia i uwzględniania poglądów innych ludzi, poprawnego posługiwania się językiem ojczystym, przygotowania do publicznych wystąpień - czytamy w Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 26 lutego 2002 r. Jest to dla nauczycieli i wykładowców nie lada wyzwanie, stąd wzrost zainteresowania komunikacją. Umiejętność porozumiewania się jest podstawą dobrych kontaktów koleżeńskich, małżeńskich, rodzinnych i innych. Brak takich umiejętności może prowadzić do samotności i poczucia bezsilności, niezadowolenia z pracy i rozczarowań w życiu osobistym. Stan ten prowadzić może do uczucia alienacji odosobnienia z grupy studenckiej. Nie zawsze odbiorca odczytuje przekazany komunikat w takim samym znaczeniu, w jakim nadał go nadawca. Powiemy wówczas, iż w procesie komunikacji wystąpiły pewne zakłócenia. Odebrany komunikat na wyjściu jest różny od podanego na wejściu. Przyczyny takiej sytuacji mogą być różne. Nadawca mógł swoje myśli, zamiary, uczucia wyrazić w sposób niezbyt jasny lub niezrozumiały dla odbiorcy i w ten sposób pełne porozumienie się oraz skomunikowanie stało się utrudnione lub nawet niemożliwe. Taki stan rzeczy nie tylko utrudnia porozumienie między ludźmi, ale również powoduje znaczne zniekształcenie celów, których dany komunikat dotyczy. O doskonałym procesie komunikacji międzyludzkiej powiemy więc wówczas, gdy w efekcie tego procesu w umyśle odbiorcy powstanie identyczny obraz jak ten, który powstał w umyśle nadawcy, lub innymi słowy gdy komunikat odebrany przez odbiorcę będzie miał takie samo znaczenie, jak komunikat wysłany przez nadawcę. Komunikacja oparta na słowie to komunikacja werbalna. Sprowadza się ona do tego, iż przekazując komunikaty używamy słów. Znaczenie mają nie tylko odpowiednio dobrane wyrazy, ale również sposób w jaki mówimy. Nasze własne doświadczenia podpowiadają nam, że miło wspominamy kontakty z ludźmi, o których mówimy „ma ciepły głos. Wielu dziennikarzy radiowych lubimy słuchać, niekoniecznie za to co mówią, ale w jaki sposób. Słowa stanowią jeden ze sposobów przekazywania komunikatów. Jednak znaczenie ma nie tylko to co mówimy, ale także w jaki sposób to wyrażamy i jakimi gestami oplatamy lub urozmaicamy naszą wypowiedź. Inną technika nie mniej ważną, jest komunikacja niewerbalna. Jak sama nazwa wskazuje, technika ta nie wymaga słów, a jej waga zależy od tego, jak silnie nadawca jest związany z komunikatem (z tym co chce przekazać) oraz z odbiorcą. "Mowa ciała" odkrywa przed nami prawdziwą treść przekazu. To co naprawdę ważne słyszymy i widzimy zmysłami. Do głównych form komunikacji niewerbalnej należą: wyraz twarzy kontakt wzrokowy gesty i inne ruchy ciała kontakt dotykowy postawa ciała odległość od partnera wygląd zewnętrzny niewerbalne aspekty mowy uśmiech Wyraz twarzy stanowi najbardziej wymowny sposób komunikacji niewerbalnej. Sposób, w jaki mówimy poruszając wargami, układ ust i brwi podczas rozmowy, grymas twarzy, wyraz oczu to wszystko świadczy o naszym stanie emocjonalnym oraz najczęściej jest pierwszą reakcją na komunikat nadawany przez inną osobę. I chociaż czasami chcielibyśmy coś ukryć przed naszym rozmówcą, to nagła zmiana wyrazu twarzy zdradzi nasze prawdziwe odczucia i opinie. Dzieje się to tak szybko, że nie zdajemy sobie nawet z tego sprawy. Dlatego też swoje uzasadnienie znajduje powiedzenie, że „twarz powie szybciej, niż pomyśli głowa. Kontakt wzrokowy odkrywa Twój stosunek do rozmówcy. Czasami zdarza się, że chcemy ukryć swoje niezadowolenie, rozczarowanie lub żal i wymuszamy uśmiech na swojej twarzy. Ktoś obserwując Nas z pewnej odległości może nie dostrzec, że to tylko gra. Ale spoglądając w Twoje oczy, prawie zawsze odkryje prawdę. Dlaczego tak się dzieje? Cały sekret polega na tym, że oczy nigdy nie kłamią i są „zwierciadłem naszej duszy. W zależności od tego, czy i jak patrzymy na druga osobę oraz jak długo utrzymujemy kontakt wzrokowy, ludzie są mniej lub bardziej zainteresowani naszym towarzystwem i podtrzymywaniem konwersacji. Powinniśmy starać się nie unikać kontaktu wzrokowego, gdyż może to zostać odebrane jako objaw znudzenia albo braku szczerości lub zdecydowania. Z drugiej jednak strony nie przesadzajmy i nie wpatrujmy się w rozmówcę bezustannie, gdyż zostanie postawiony w niezręcznej sytuacji i w efekcie może utrudniać to wzajemne komunikowanie się. Uśmiech również stanowi jedną z form mowy niewerbalnej. Może być on miły, zachęcający, ciepły, nieśmiały albo ironiczny, złośliwy, ośmieszający, lekceważący. Warto więc zastanowić się jak odbierają nasz uśmiech inne osoby i na ile on może mieć wpływ na nawiązanie, podtrzymanie lub zakończenie komunikacji werbalnej. Gesty i inne ruch ciała towarzyszą niemal każdej rozmowie. Gdy mówimy, bardzo często pomagamy sobie „kreśląc rękoma w powietrzu różne kształty, kiwamy głową, podrapujemy się za uchem, uderzamy się w piersi, zaciskamy pięści, grozimy palcem itp. Każdy z tych gestów ma swoje znaczenie. Mogą stanowić sygnały o naszym samopoczuciu lub stanie emocjonalnym. Ziewając sygnalizujemy zazwyczaj zmęczenie, senność lub znudzenie. Wymachując rękoma możemy wyrazić swoją złość, ale również podkreślić wagę tego, o czym mówimy. Wachlowanie może oznaczać zmęczenie lub po prostu reakcję na wysoką temperaturę. Przykładów można podawać bardzo wiele. Ważne jest aby zapamiętać: odpowiednio dobrane i stosowane gesty oraz inne ruchy ciała niezwykle pomagają w rozumieniu przekazywanych komunikatów nie powinniśmy rezygnować z gestykulowania, ale też nie powinniśmy go nadużywać, gesty powinny być dostosowane do wypowiadanych słów; w innym przypadku mogą doprowadzić do rozdźwięku między tym, co mówimy, a tym, co pokazujemy, czyniąc nasz komunikat chaotycznym i niezrozumiałym Dotyk i kontakt fizyczny oznacza zazwyczaj pewną zażyłość z rozmówcą, ale również zależy od wieku, płci, pozycji w hierarchii władzy. Może mieć charakter pozytywny, wyrażający chęć niesienia pomocy lub akceptacji zachowania drugiej osoby (uścisk dłoni, głaskanie, klepanie po plecach, pocałunek), lub negatywny świadczący o lekceważeniu drugiej osoby albo dezaprobacie tego, co robi (uderzenie, potrącenie). Postawa ciała przyjmowana podczas rozmów wyraża zazwyczaj stosunek do danej osoby. Gdy aprobujemy rozmówcę, jesteśmy zwróceni do niego nie tylko twarzą, ale i stopami. Ogólnie uważa się, że osoby otwarte i pewne siebie przyjmują postawę swobodną, a nawet nieco ekspansywną, z prosto uniesioną głową. Natomiast poza z głową pochyloną do przodu i rękami złożonymi lub kurczowo coś trzymającymi oznacza niepewność i uległość. W pozycji siedzącej postawa osoby lekko pochylonej do przodu, z dłońmi opartymi lub dłońmi skierowanymi ku górze, świadczy o czystych zamiarach, gotowości słuchania i otwartości. Skrzyżowanie jednej nogi na kolanie drugiej, mówi o pewności siebie, poczuciu wyższości, a nawet chęci ataku. Osoba siedząca w pozycji półleżącej, tzn. silnie przechylona do tyłu i z wyciągniętymi nogami - wyraża dezaprobatę dla otoczenia, natomiast osoba bezwładnie siedząca z podpartą na dłoni głową komunikuje otoczeniu swoją bezsilność, negatywne myślenie, przeciążenie jakimiś kłopotami. O pewności siebie i głębokim poczuciu własnej wartości świadczy postawa osoby siedzącej pewnie na krześle, fotelu, czy kanapie. Osoba siadająca na brzegu tych mebli sygnalizuje swoją słabość i niepewność, czym może skłaniać swoich rozmówców do zachowań dominujących. Odległość od rozmówcy jest związana z relacją zachodzącą między dwiema osobami i walką o własne terytorium psychologiczne. Im większa jest nić sympatii i otwartość łącząca osoby, tym odległość utrzymywana między nimi podczas rozmów jest mniejsza i odwrotnie. Jeżeli odczuwamy do kogoś niechęć lub się go obawiamy, a osoba ta stara się być zbyt blisko nas instynktownie zawsze będziemy się przed tym bronić i dążyć do utrzymania bezpiecznego dystansu przestrzennego. Wygląd zewnętrzny i higiena osobista. Te cechy wywierają silne wrażenie na ludziach i albo będą ułatwiać proces komunikowania się, albo stworzą barierę. Bardzo często tzw. pierwsze wrażenie decyduje o powodzeniu rozmowy, zdanym egzaminie, przyjęciu do pracy. Mowa ciała i słowa są zależne od siebie musimy obserwować sygnały płaszczyzny rzeczowej i jednocześnie płaszczyzny emocjonalnej. Wtedy dopiero usłyszymy i zrozumiemy całość komunikatu. Ważnym elementem budowania prawidłowej komunikacji w grupie jest ustalenie zasad, które powinny dotyczyć wszystkich uczestników. Zasady te stanowią swoisty kodeks postępowania regulujący nie tylko wzajemne relacje między członkami zespołu, ale również zwiększający efektywność działania grupy. W ten sposób budujemy ścieżkę skutecznego komunikowania się, po której poruszać się będziemy z zachowaniem określonych i akceptowanych wzajemnie zasad bezpiecznego poruszania się w strefie kontaktów z innymi ludźmi. Nauka, aby była skuteczna, nie może opierać się tylko i wyłącznie na teorii, stąd też zamieszczam w mojej pracy scenariusze zajęć. Odpowiednio dobrane zadania i zabawy mają sprowokować uczniów do aktywnego uczestniczenia w nich. Uświadamiamy uczniom, że komunikowanie się z innymi ludźmi nie jest takie proste i łatwe jak się wydaje, że wymaga od nas wszystkich dużo wysiłku, uwagi i zwrócenia się ku sobie nawzajem. Uświadamiamy, że równie ważna jak słowa jest niewerbalna sfera komunikacji mowa ciała. Uczymy, że nawet wtedy, kiedy jesteśmy źli i zagniewani, możemy skutecznie rozwiązać problem poprzez odpowiednie wyrażanie uczuć negatywnych, unikając zachowań agresywnych. Szkoła powinna być miejscem ćwiczenia umiejętności mówienia do siebie i słuchania siebie nawzajem.