przejmujący ból istnienia

Dosłownie. W jednym momencie uświadomiłam sobie tyle rzeczy, że mnie to przytłacza. I oczywiście nie ma żadnej osoby, która chciałaby mnie w tym momencie znieść. Wiem, że to żałosne, że piszę takie rzeczy tutaj, ale gdzieś muszę. Komuś. Coś. Nie wiem, po prostu muszę wyrzucić te emocje. Przetrawić je, przeżyć.

Wiem , co czujesz , choć pewnie różni nas bardzo wiele , przytoczę może swe wcześniejsze posty by nieco przybliżyć Ci mą osobę... Od ludzi dostaję tylko ciosy w twarz , moje spotkania z nimi, przypominają kibolską ustawkę w lesie... Dodam jedynie dla formalności , że to nie ja wychodzę z tej potyczki wygrany.Czuje się zdruzgotany psychicznie , spojrzenia : w oczach widzę pokłady pogardy większe niż rosyjskie złoża gazu... Tak , pogarda , nienawiść , obojętność ... To wszystko , czym nakrywają mą duszę spojrzenia innych ludzi na ulicy ... Mam ochotę zniknąć , lub przynajmniej zejść do podziemia jak Cichociemny.Cóż , patrzę w lustro . Odczuwam strach ... strach przed tym co zobaczę ...Z każdym dniem mój wygląd zmienia się , na gorsze rzeczy jasna...Wypluwam z siebie słowa , nie ... To tylko myśli , które nigdy nie zostaną uwolnione ...Jak pragnienia , jak marzenia , jak sny ... Tak mijają kolejne dni , czas upływa , czuję , że ten mecz jest już przegrany ... Kolejna piłka ... aut ! serwis .. faul ! Gem , set , mecz - świat wygrywa ze mną gładko jak Roger Federer z 40-letnim tenisistą amatorem ... Napiszę , że tylko ściany w moim pokoju , znają mnie takiego jakim jestem ... Nie , to zbyt banalne ... Mam ochotę walczyć z banałami , tak jak walczę z całym światem , tak jak Zimny podmuch walczy z Wiosenną bryzą . Jak blask księżyca z mrocznym cieniem .... Cóż , zdaję sobie jednak sprawę , iż dla świata jestem tym czym ziarnko ryżu dla wietnamskiego plantatora... To zabawne , jak bardzo życie potrafi drwić z mych uczuć. Nieustannie słyszę tykanie zegara , coraz głośniejsze , czas mija coraz szybciej , niestety , nie jestem i nigdy nie będę w stanie włączyć przewijania i rozpocząć projekcji od nowa...

ja jednak myślę, że to co innego.