Fobia społeczna a spotkania z ludźmi

Hej, zacznę od tego, że jestem dwudziestoparoletnią dziewczyną ze zdiagnozowaną fobią społeczną i w związku z tym mam dużo problemów w kontaktach z ludźmi. Chodziłam nieco na terapię i powiedzmy, że jest lepiej niż kiedyś, bo coraz częściej wychodzę do ludzi i podejmuję się różnych wyzwań, ale są jeszcze rzeczy, których po prostu nie ogarniam...Przejdźmy zatem do rzeczy. Otóż tak się składa, że przeniosłam się na studia do innego miasta i jestem w trakcie zapoznawania się z nową grupą. Wydają mi się bardzo fajni i otwarci, zostałam ciepło przyjęta, no i już po trzech dniach zaproszono mnie na imprezę grupową w ten piątek. Super, bardzo mi miło, ale kurcze, mam też niezłego stresa. Nie jestem zbyt obyta towarzysko, widać, że nieśmiała, łatwo się zacinam i trochę się boję, czy ci ludzie nie zmienią o mnie zdania po tym wieczorze. Równocześnie chcę i nie chcę tam iść. Np. już szukam jakiegoś powodu, żeby się wymigać, ale z drugiej strony głupio tak traktować innych, co nie? Podobnie z chłopakiem. Wpadł mi w oko taki jeden, ja jemu także, no i także on zaprosił mnie w niedzielę do kina. Specjalnie wstrzymałam się z natychmiastową odpowiedzią, ale chyba nie ma sensu kombinować i trzeba byłoby dać znać co i jak. Zawsze to samo. Ile już okazji zmarnowałam przez takie postępowanie, a mimo to ciągle uciekam przed ludźmi...

Iść, nie iść - oto jest pytanie!

iść, nawet nie bierz pod uwagę innej opcji

Doradźcie coś ludziska drogie, chętnie bym poszła, ale czy dam radę?

dasz radę:) jesli nie teraz to kiedy zaczniesz swoje życie towarzyskie? nie marnuj okazji

fobia społeczna to kolejne wytłumaczenie dla przegrańców i nierobów:D:O

No okey, pójdę, ale i tak się denerwuję. Nie wiem, jak mam się zachowywać, jak rozmawiać, po prostu tyle lat byłam z dala od otoczenia, że teraz trudno mi obracać się swobodnie w towarzystwie. Wypadam na sztywną i zbyt poważną, nawet gdy się śmieję, da się wyczuć zdenerwowanie. Zarazem chyba czas docenić czyjeś przejawy sympatii, bo jakby nie było dawno nie spotkałam się z taką serdecznością.

dopiero teraz na powaznie mysle o poksciu do psychologa fatalnie sie czuje wszystko sie we mnie kumuluje i mnie zabija nie mam dziewczyny - nie mialem brak znajomych..........itp............. porazka

Wypraszam sobie - ja akurat aktualnie pracuję, zarabiam niewiele, ale też nie jestem wyłącznie na garnuszku rodziców.

Idź na terapię, najlepiej grupową. To pozwoli Ci przełamać barierę w kontaktach ludźmi przynajmniej odrobinę.