Samotna?

Może zacznę od samego początku. Jestem studentką pierwszego roku. Jestem przesiąknięta licealnym zapatrywaniem na świat, facetów i przede wszystkim siebie. Jestem samotna i tutaj rodzi się mój problem, o którym chcę napisać. Ciężko jest mi to jakoś logicznie ubrać w słowa. Z jednej strony bardzo boję się samotności, zresztą myślę, jak większość z nas. Panicznie dążyłam w swoim życiu do tego, żeby znaleźć tego jedynego za wszelką cenę. Potrafiłam spojrzeć na pierwszego lepszego i wmówić sobie, że jestem w nim zakochana. To działało. Wystarczył tylko niewielki impuls dla podświadomości, a miałam motylki w brzuchu na widok przypadkowo spotkanego. To jednak nie jest stricte tym o czym chciałam opowiedzieć. Najprościej będzie tak: uważam, że każdy chłopak, który się mną choć odrobinę interesuje jest mniej wartościowy, po prostu jest z nim coś nie tak. W efekcie wzbudza we mnie coś jakby odrazę. Było tak również z tymi, z którymi nawiązywałam kontakt z własnej inicjatywy. Mimo strachu przed samotnością, sama do niej dążę. Pragnę, żeby ktoś mnie kochał, ale Ci właśnie są nieodpowiedni. Nie wiem co mam robić. To nie jest efekt dojrzewania.