Zmieniłam się na lepsze, i teraz tylko na tym tracę

Zawsze byłam dośćchłodną(z zewnątrz) i zdystansowaną, opanowanąosobą. Do 21 roku życia nie miałam nikogo (byłam zakompleksionąnastolatką). Zaczęłam być ze starszym od siebie facetem (on 27 lat). Nie było mu ze mnąłatwo (z powodów, które opisałam wyżej; dystans, bycie zimnąitd). Byłam dla niego dużą zagadką. Ja sama wchodząc w ten związek wychodziłam z założenia, że to "pierwszy z wielu", i nie ma sensu sięprzyzwyczajać. W między czasie utrzymywałam stały kontakt z innym facetem (poznałam go nieco wcześniej od tego), o co w pewnym momencie była wielka awantura. Jakiśczas potem wyjechałam na kilka dni, był to czas dużej refleksji dla mnie. Stwierdziłam, że takim postępowaniem i myśleniem jedynie stracę, i że czas sięzmienić. Byćwiernym (chociażnigdy go nie zdradziłam fizycznie), ciepłym, kochającym. Mniej więcej w tym samym czasie on podjął decyzjęo rozstaniu. Jakiśczas później zaczęłam się z kimśspotykać. Pierwszy raz w życiu sięzakochałam, tak mocno. Nie wyszło. Cierpiałam. Potem znowu zaczęłam spotykaćsięz byłym, zechciał do mnie wrócić. Pomyślałam, że teżtego chcę. Że go kocham, i teraz będzie inaczej - lepiej. Niestety do zejścia się nie doszło Cierpię, bo chyba naprawdęgo kocham. Nie będziemy razem, ale i tak codziennie o nim myślę. Chciałabym poważnego związku, właśnie z nim :( I naprawdę, wolałam starą wersjęsiebie... wtedy przynajmniej niikt nie był w stanie mnie skrzywdzić:(