jestem nieszczesliwy a mam wszystko

Mam ten sam problen, mam 21 lat mam swoje mieszkanie w centrum miasta, kochajacych rodzicow, jestem w sumie w udanym zwiazku, jezdze samochodem zaliczanym do mark luksusowych studiuje prestizowy kierunek , ale mimo to nie potrafie sie cieszyc z tego co mam. owszem jak widze, ze ktos ma gorzej ode mnie to doceniam to co mam, ale potem mi to przechodzi..

widocznie jesteś zblazowany i rozpieszczony

Tak sie nazywamy :P

dajta już se siana z tymi prowami :O:O:O

zapomnialem dodac, ze mam jeszcze paru fajnych znajomych na ktorych moge polegac

kto to jest anime boy?

No to zrób tak, żeby na łożu śmierci mógłbyś/mogłabyś sobie powiedzieć, że fajnie przeżyłaś/łeś swoje życie.

anime boy to ten nieszczęśliwy co się w nim zauroczyło wiele głupich bab z kafe :D

nie wiem kto to jest anime boy, ale wiem , ze jest mi zle.

A ja nie mam luksusowego samochodu,nie studiowałam na prestiżowym kierunku,mam mieszkanie na kredyt a mimo to jestem najszczęśliwszą osobą na świecie.A wiesz dlaczego?Bo ja potrafię cieszyć sie wszystkim-nawet tym,że rano otwieram oczy i widze świecace słońce ;) Patrzysz na zycie przez pryzmat rzeczy materialnych i dlatego nic nie sprawia Tobie przyjemnosci ;)

jestem anime boy ale nie mam co robic

ktoś ma rację :O Od kiedy kolo z nikiem anime boy założył temat ,nagle zaczęli pisać to samo :O zmieńcie chociaż zdania idioci jak coś wymyslacie i kopiujecie :O

tez potrafie cieszyc pieknym zachodem slonca itp, ale teraz mnie jakos tak dopadlo.

skończcie z tym anime boy bo nie wiem o co/kogo chodzi.. tylko mi pomzcie/ doradzcie.

Bo do szczęścia potrzebny jest przede wszystkim Bóg. Jeśli Jego zabraknie to choćbyś miał wszystko inne - nie będziesz szczęśliwy.

:D

chodze do kosciola

Wiem :P

Wiem ze jest kopia w google :P

zamykam temat bo widze ze i tak mi tu nikt nie pomoze.

:D

bywa

''Rodzina nie narzeka na brak pieniędzy, studiuję prawo i tak właściwie to mam już zapewnioną dalszą karierę zawodową, nie mogę skarżyć się na wygląd, tak naprawdę zawsze dostawałem to, na czym mi zależało - laptopy, konsole, samochody, sprowadzenie mojego zwierzątka zagranicę - a było z tym sporo problemów - straszne restrykcje.. .. A mimo to od dawna czuje się źle. To nie tak, że nie doceniam tego, co mam... Ale po prostu nic nie sprawia mi radości, czuję kompletną pustkę... Mam coraz więcej problemów - strasznie odsunąłem się od ludzi - po prostu straciłem potrzebę przebywania w ich towarzystwie, przestałem ich rozumieć. Ich priorytety wydają mi się bezsensowne... - wieczne imprezy, dążenie do pieniędzy... Zamiast cieszyć się życiem - zastanawiam się nad tym jakie jest ono bezcelowe. Dodatkowo przesypiam prawie całe dnie, nadużywam środków psychotropowych - chyba popadłem już w uzależnienie, nie mam na nic siły, mam myśli samobójcze i czasem samookaleczam się.. Rodzina każe mi wziąć się w garść, bo zrujnuję sobie przyszłość, a ja nie potrafię. A może po prostu nie chcę... Znacie jakiś sposób na przywrócenie sensu życia?