Chyba nie jestem stworzona do miłości.

Mam 18 lat i wiem,że w tym wieku jeszcze gówno wie się o życiu. Nigdy nie miałam chłopaka. Dwa razy z wzajemnością się zauroczyłam,ale ONI nie potrafili się o mnie postarać. Mam powodzenie. Ostatnim chłopakiem,którym się zauroczyłam był M, o 7 lat starszy... zaimponował mi swoją dojrzałością i teraz wszystkich do niego porównuje. Dzisiaj byłam na spotkaniu z kolegą,który napisał,że zna mnie z widzenia i się mną zauroczył. Wszystko fajnie,ale od razu porównywałam go do tamtych. Ten jest ode mnie rok starszy,ale wydaję mi się taki infantylny i mało dojrzały. Lepiej dogaduje się ze starszymi od siebie facetami niż rówieśnikami. Obawiam się tego,że ja cały czas będę ''przebierać'' i będę zawsze samotna. Mam braci starszych od siebie o 10 lat więc może dlatego lepiej dogaduję się z ich rówieśnikami. Zauroczenie A trwa 2 lata( 2 lata ode mnie starszy) i M zauroczenie trwa 4 miesiące (7 lat starszy),ale dogadywałam się z nim jak z rówieśnikiem. Nikt nie powiedziałby,że mam tylko te 18 lat, potrafię rozmawiać na wszelkie tematy...a rówieśnicy..no cóż o czym można z nim rozmawiać?

jezeli dogadujesz sie z 30 latkiem to musi byc jakis po podstawowce, bo twoj poziom pozostawia wiele do zyczenia i masz racje, malo wiesz o zyciu

o seksie, spróbować nie zaszkodzi, moze Ci się spodoba takie urozmaicenie, nawet z rówieśnikiem inne tematy pozostaw na potem

Czyżby przemawiały przez ciebie ostatnie resztki człowieczeństwa? Pozwól im umrzeć, tak jest najłatwiej. Stań się jak 99% kobiet w twoim wieku:" bezduszną, wredną, zarozumiałą, niedostępną suką. W końcu tak jest najłatwiej.