Czy można wychować chłopaka

Cześć. 2 miesiące temu wróciłam z wymiany studenckiej. W kraju gdzie studiowałam, Trzy miesiące przed powrotem do Polski poznałam ślicznego, wysokiego, czarnoskórego chłopaka. Zaczęliśmy się spotykać. Przychodził zawsze wieczorem, chodziliśmy na spacery. Nie było czasu, żeby wyjść do kina albo na imprezę, bo ja pod koniec pobytu (w wakacje) pracowałam 10 - 12 godzin dziennie żeby mieć na studia w Polsce. On lubił opowiadać o Afcyce, którą opóścił dopiero 5 miesięcy temu, żeby studiować w Europie. Jest bardzo nieśmiały, taki spokojny i zrównoważony. Kochałam słuchać jego opowieści io rodzinie i zwyczajach w jego kraju. Pięknie gra na pianinie i śpiewa. Napisał dla nie piosenkę. Jest bardzo wrażliwy i to mnie urzekło. Z czasem zaczęliśmy być parą, dobrze się rozumieliśmy, był moim pierwszym chłopakiem, wcześniej nie znałam nikogo odpowiedniego, chciałam wreszcie spróbować z kimś być. Na powodzenie u płci przeciwnej nie narzekam, dlatego też on często powtarzał, że nie może uwierzyć, że z nim jestem, bo jestem piękną białą dziewczyną a on jest czarny. Dla mnie nie miało to żadnego znaczenia, po prostu bardzo go lubiłam. Jednak cały czas coś mnie niepokoiło. Raz, wieczorem byli u mnie znajomi a on jak zwykle przyszedł mnie odwiedzić. Tam okazało się, że jest bardzo zakompleksiony, uważa się za gorszego, jest nieprzystosowany społecznie. Z nikim nie rozmawiał, nie odpowiadał nawet na pytania. Byłam w szoku. Kiedy byliśmy sami zachowywał się zupełnie inaczej, wydawał się być inteligentną i ciekawą osobą. Powiedział później, że nie czuje się dobrze poza Afryką, że wszyscy biali to rasiści. Po moim powrocie do Polski pisał, że jestem całym jego światem i że mnie potrzebuje,że nic nie ma sensu beze mnie. Mówił, że jest w stanie przyjechać do Polski, odwiedzić mnie ale ja bałam się, że to będzie katastrofa, bo on przecież jest taki nieufny i tak dziwnie się zachowuje wśród białych. Tęskniłam ale zerwałam. Po prostu się przestraszyłam. Wiem, że nikt go jeszcze tak nie zranił. Kiedy byliśmy ze sobą, bał się, że go zostawię, był strasznie niepewny siebie.... mam teraz straszne wyrzuty, zastanawiam się jak on musi się teraz czuć... Czuję się podle, jestem egoistką, bo powinnam mu pomóć się przystosować. Mówił, że dla mnie zrobiłby wszystko, mogłam więc go poprowadzić za rękę, wychować, pokazać, że jest wartościowym facetem, że nie ma czego się bać a nie tak po prostu zostawiać...co wy o tym myślicie?

Mogłabyś równie dobrze wystrugać z drewna rakietę i próbować lecieć nią na Marsa. Na pewno by się udało...

z jakiego on jest kraju? spaliście?

Jest z Kamerunu. Nie spaliśmy.

to zanim cos postanowisz, przeczytaj Białą Masajkę Hofmann Corinne[ni film] - książki na faktach de facto pamiętnika z życia europejki z mężczyzna z diametralnie odmiennej kultury.

robi się coraz więcej murzynów w polsce

Albo ciapatych

ok, przeczytam. Wspomnę jeszcze tylko, że jest Żydem...

Czarny żyd?

zaufaj mi i przeczytaj to jak najszybciej. książkę czyta sie trudno, bo jest słabo napisana, ale znajdziesz tam odpowiedz na swoje pytania.

No tak

W takim razie na pewno przeczytam, skoro jest tam odpowiedź na moje pytanie.

Chociaż on jest teraz tak urażony, że już mnie nie chce nawet słuchać. Uważa, że zabawiłam się nim i że jestem rasistką. Ale przeczytać nie zaszkodzi.

kochana. nie jestem ani rasistka ani antysemitką. ja chcę ta autentyczna historią chcę zwrócić ci uwagę na zupełnie aspekt .. ale przeczytaj, bo nie specjalizuje się w opowiadaniu. poza tym czytałam ja juz z 5 lat temu i moge konfabulowac. :)

ok, rozumiem.

* na zupełnie inny aspekt relacji pary o ewidentnie odrębnych kulturach miło być :p za szbko pisze

ok, właśnie to mnie najbardziej interesuje. Jak pogodzić tę odmienność. Chociaż w swoim kraju mieszkał w wielkim mieście i pochodzi z dobrze sytuowanej rodziny, to jednak, nie wiem dlaczego, tak ciężko jest mu się przystosować, otworzyć...

skąd wiesz, byłaś u niego?

Nie byłam ale dużo mi opowiadał, pokazywał mnóstwo swoich zdjęć z dzieciństwa, swoich przyjaciół i rodziny.