samotność w wieku 15- stu lat

od długiego już czasu nie mam żadnych przyjaciół, ani nawet znajomych. chodzę teraz do gimnazjum i mam tylko jedną koleżankę, z którą widuję się głównie w szkole i ... jest ona jedyną osobą, z którą tam rozmawiam :( dopiero niedawno zaczęło mi to przeszkadzać, bo jeszcze na początku gimnazjum nie chciałam mieć więcej bliskich koleżanek. lubiłam samotność, bez przerwy jej szukałam. teraz się to zmieniło, potrzebuję przebywać wśród innych ludzi, rówieśników. niestety przez własną głupotę nie mam wśród kogo teraz przebywać D: w klasie jestem nielubiana. dlaczego? bo sama unikałam ludzi i w dodatku jestem nieśmiała, mało wygadana i nigdy nie wiem o czym rozmawiać przez co mam bardzo niską samoocenę. a żeby nawiązywać nowe przyjaźnie trzeba być pewnym siebie. i tak oto utknęłam w błędnym kole... mam cichą nadzieję, że jak pójdę do liceum to będzie lepiej ale tak naprawdę to swoje przyszłe życie towarzyskie widzę w czarnych kolorach. nie chce mieć nie wiadomo ilu znajomych, tylko te kilka bliskich osób, z którymi można się spotkać, pogadać, pośmiać. dla niektórych może to być błahy problem, ale dla mnie to jest naprawdę przykre, bo czuję, że potrzebuję odrobiny zabawy, szaleństwa, a nie mam z kim nawet wyjść na spacer. wiem, że samym użalaniem się nic nie zdziałam, ale moja nieśmiałość blokuje mnie, żeby cokolwiek z tym zrobić. :( czuję się strasznie żałośnie...

Niska samoocena, nieśmiałość - to jest główna przeszkoda i sama już to wiesz. Trzeba by było sie tego jakoś pozbyć - jak masz mozliwość to radziłabym skorzystać z terapii u psychologa. Przeżywałam to co ty, na terapię trafiłam juz jako dorosła osoba - o ileś lat za późno. A jeśli nie terapia - to spróbuj sama sie z tym uporać. Poszukaj ksiązek, albo jakichś stron w necie, które dotyczą niskiej samooceny. Poczytasz, dowiesz się więcej o tym problemie, może znajdziesz dla siebie jakieś dobre rady. Powodzenia

dziunia ef i co, pomogła ci ta terapia?

nikt już nic nie napisze ? :(