Dlaczego niektórym ludziom można wyrażać emocje

a inni, choćby cierpieli, muszą udawać, że wszystko gra i tłumić w sobie cały smutek i frustrację? Gdy moją kumpelę zostawił facet i żaliła się przez miesiąc na fejsbuku, to oczywiście znalazło się multum pocieszających. Z kolei gdy ja tylko raz dałam do zrozumienia, że jest mi źle (a chodziło o coś znacznie poważniejszego), to było zero odzewu. Dlaczego? Czuję się od tej chwili samotna i niepotrzebna :(

Pewnie jestes brzydka :(

Wszystkim ludziom można wyrażać emocje, ale niektórzy tego nie robią.

W ogóle mam wrażenie, że żyjemy w tak popierdolonych czasach, że człowiek, nawet na pokaz, musi ciągle udawać zadowolonego, nie wolno poznać po sobie, że coś nas boli, a co gorsza płakać, krzyczeć. Jestem już chora od tego tłumienia.

Jestem normalna, ani ładna, ani brzydka.

niektórzy nie poptrafią wyrazac emocji :)

Wrzuc swoje aktualne zdjecie to Ci powiem jaka jestes

Ja przez lata miałam z tym problem, bo wpojono mi, że to nie na miejscu mówić o tym, co się czuje. Dlatego przez lata nosiłam w sobie wszystkie te emocje i teraz jestem w takim stanie, że zaraz wybuchnę.

To po co tłumisz, narzekaj i użalaj się nad sobą ile wlezie. Problem w tym, że ty domagasz się audytorium i poklepywania po garbie. Nikt nie ma obowiązku wysłuchiwania czyichś jęków.

tykajaca bomba nawet jak kiedys tego nie wylejesz gdzies na kogos niewinnego to odbije sie to na twoim zdrowiu:P

W ogóle to zauważyłam, że ludzie są obok tylko wtedy, gdy jestem wesoła i gadam o luźnych sprawach. Z kolei, gdy tylko wyczują przygnębienie i pojawiają się trudne tematy, nagle gdzieś znikają. Może myślą, że jestem tak silna, że sama sobie poradzę? Nie wiem. W każdym bądź razie obecnie jestem na skraju wytrzymałości nerwowej i mam ochotę wykrzyczeć cały swój gniew.

wiec wykrzycz pomysl tez co wywoluje ten stan i czy mozesz to jakos zmienic?:)

Nie domagam się tłumów, a przynajmniej jednej osoby, która mogłaby mi podać dłoń. Zaznaczam, że nigdy wcześniej nie wyrażałam potrzeby wysłuchania, przytulenia, z wszystkim radziłam sobie samodzielnie, ale teraz życie mnie przerosło i chciałabym nie być z tym wszystkim sama. Niestety wygląda na to, że o ile innym wolno jęczeć do woli, to mnie nie wolno.

a kto ci broni?

Nikt mi nie broni, ale odnoszę wrażenie, że ludzie będę mnie z tego powodu odbierać jako desperatkę. Sama zresztą wstydzę się tego, że napisałam na tym portalu o tym, że mam już wszystkiego dość. Poczułam się tak, jakbym się nad sobą użalała i chciała w kimś wzbudzić litość. Zarazem trudno mi było nad tym zapanować, emocje sięgnęły zenitu, a mój post był czymś w rodzaju wołania o pomoc.

od kiedy post na facebooku to forma wyrażania emocji? Jak się mało udzielasz, wstawisz w złej porze, albo nie będzie wystarczająco długo to kto to w ogóle przeczyta.

Kardamona Nikt mi nie broni, ale odnoszę wrażenie, że ludzie będę mnie z tego powodu odbierać jako desperatkę. xxxx ale to Twoje wrazenie, nie sprawdziłas tego:P

Zawsze uważałam za dziecinne ujawnianie swoich uczuć na tym portalu, ale ostatnio, nie mając nikogo przy sobie, puściły mi nerwy i napisałam tam dokładnie to, co w sobie noszę.

i to sie nazywa niekonstruktywne wyrazanie emocji, stad potem inni cie postrzegaja jak nienormalną furiatkę ;) i tylko dlatego żKardamona Nikt mi nie broni, ale odnoszę wrażenie, że ludzie będę mnie z tego powodu odbierać jako desperatkę. zamiast na bierzaco mowic o emocjach magazynujesz je az wyplywajaą jak niekontrolowana lawa:P

Rozmawiałam kiedyś o tym, jak tego typu zachowania są odbierane przez innych, z moimi dwoma koleżankami. Wg nich to skrajny ekshibicjonizm, który przedstawia nas samych jak żebrzących o czyjeś zainteresowanie, pomoc.

jaki ekshibicjonizm?:O mowienie że mnie coś wkurwia lub cieszy to ekshibicjonizm?

sexxxxxxxx

To prawda. Jestem bardzo zamknięta w sobie, skryta, małomówna, mam problem z wyrażaniem swoich uczuć. Tak zostałam wychowana, w moim rodzinnym domu nie było miejsca na okazywanie jakichkolwiek emocji. Mówiło się jedynie o tym, co dobre, a jeśli coś nie daj Boże nie poszło tak, jak powinno, to temat natychmiast zamykano. Stąd też długo nie zwierzałam się rodzicom, choć jako nastolatka przeżywałam koszmar w szkole i byłam bliska samobójstwa. Dziś też mało mówię o sobie, wiele rzeczy tłumię. Mężczyźni mają mnie za chłodną, muszą się bardzo starać, żeby do mnie dotrzeć. Jeśli już pokażę po sobie, że coś mnie wnerwia, wszyscy są w szoku.