Strasznie smutne życie jedynaka....

a ja bysłam 14 lat jedynaczką i było mi z tym dobrze, teraz brat jest jeszcze w sumie gówniarzem, odezwie się jak coś chce a denerwuje mnie bo pyskuje mamie a ta mu tyle poświęciła więc nic mi to rodzeństwo nie dało poza nerwami. mój facet ma 6-ro rodzeństwa i malo co kontakt utrzymują bo pokłócili się przy podziale majątku rodziców, jedynie co z siostrą mieszkającą w uk, odwiedzimy się czasem bo mamy 400km wię najbliżej mieszkająca rodzina i w sumie tyle, tez tylko nerwy i stresy przez to jego rodzeństwo

Ja mam brata o 3 lata starszego, mieszka z rodzicami i nawet jak ich odwiedzam to nie mam o czym z nimrozmawiać. Siedzi ciągle w swoim pokoju i czasem nawet nie przyjdzie się przywitać. Ja już nawet nie próbuję zawalczyć o ten kontakt, a próbowałam dlugo. Moim rodzicom to przeszkadza, bo jak twierdzą "rodzeństwo POWINNO trzymać się razem", też tak uważam ale nie chcę robić nic na siłę, także można powiedzieć, że żyję jak "jedynaczka". Obecnie mam męża i małego synka. Poród miałam okrutny, z mnóstwem powikłań, Naszczęście synek jest zdrowy i kocham go nad życie, ale nie planuję więcej dzieci, trochę z przyczyn finansowo-mieszkaniowych, troche z wygody i trochę ze strachu że coś znowu mogłoby być nie tak jak powinno. Zrobię wszystko, żeby mój syn mial kontakt z rówieśnikami, żeby byl szczęśliwy i żeby mial w przyszłości bliskie osoby, a z własnego doświadczenia wiem, że posiadanie rodzeństwa wcale nie oznacza posiadanie kogoś bliskiego w dorosłym życiu, bo na znajomych mogę liczyć bardziej niż na własnego brata.

A ja mam siostrę. Brakło rodziców ale mamy siebie. Cieszę się, że ją mam!