powinnam być szczęśliwa

To dość długa historia,ale postaram się ją streścić. Byłam z nim rok,rozstaliśmy się ,bo on po wyjeździe ze znajomymi w góry(na który ja w tym czasie nie mogłam wyjechać) stwierdził że zauroczył się w koleżance,niewie czy mnie kocha i mnie zostawił, po mimo moich upokarzających próśb odszedł, dość szybko zrozumiał że ta jego koleżanka to jedynie pusta lala i odzywał się do mnie,ja zaślepiona miłością spotykałam się z nim na zasadach związku,ale nie będąc w nim związku bo uważał że nie jest na to gotowy(tak wiem naiwnośc maxymalna!) .PO kilku miesiącach nie wytrzymałałam i zerwałam z nim całkowicie kontakt.Wtedy on rzekomo się opamiętał i zaczął dzwonić pisać dawać prezenty i płakać że jstem jego wielką miłością a on był głupcem.No i dalej możecie się domyslić że dałam mu znów szansę .Na początku było jak w sielance.Jestem z nim już ponad rok, i stał się naprawdę super kochającym facetem którego niejedna mogłaby mi pozazdrościć. Tylko ze mną do cholery coś nie tak! Od jakiegoś czasu krzyczę na niego z byle powodu ,jestem wredna i zapewne nieznośna,wszystko staram się kontrolować,a na jego krytykę tylko odwarkuje ze mnie nie kocha pewnie.Jestem nie ufna no i chociaż on o tym nie wie czuję się nieszczęśliwa. i pytanie ,które pewnie nie zaskoczy co robić??????????????? co ze mną???????