moje beznadziejne życie

Co z tego, że studiuje, skoro przez stany depresyjne się nie uczę, ok również pracuje, a poza tym siedzę w domu wiecznie sama, nawet nie mam się z kim spotkać, do kogo napisać...bo nie napiszę do ludzie, których poznałam przez innych znajomych, z którymi spotykam się jedynie na wspólnych imprezach...codziennie spędzam samotne wieczory, zaraz zwariuje...

jakbym się tak nie bała śmierci już dawno by mnie nie było... nie mogę sama wysiedzieć, wczoraj o 22poszłam na 2 godzinny spacer...obiecałam sobie, że dziś będzie lepszy dzień, a jest jeszcze gorzej...

wejdz na jakąś sympatię.onet czy coś podobnego. dodam, ze wiem co czujesz...

nie jęcz tylko znajdź coś pozytywnego do cholery mnie swego czasu kraty w firmie zamontowali i do tego siedziałam w pokoju sama jak pies bo dla wszystkich pracowników byłam trędowata z racji pełnionej funkcji i jakos przezyłam to ty też przeżyjesz

a gdzie mieszkasz? może wpadaj do mnie na kawę ? wieczorna kawusia nigdy na mnie nie działa, więc pogadać możemy o "byleczym" :D

koniec swiata przezylismy to samotnosci nie przezyjesz?

z krakowa...ale moj stan trwa od dawna i wieczorami wychodze byle gdzie nad wisle, do galerii gdzie sie da, zeby byc "miedzy ludzmi"

podaj gg

nie mam ;/

a masz face?

jestem w takiej samej sytuacji, alenie chodze nawet na imprezy, nie mam znajomych i caly czas siedze sama powoli zaczynam wariowac

nie mam faceta, jakbym mialao to byloby duzo lepiej znajomi z pracy byli byly imprezy, teraz towarzystwo sie rozkrusza i nawet nie mam komu napisac czy pojdzie ze mna na piwo