Zostawił mnie dla... kumpli.

Niedługo będzie rok jak się rozstaliśmy. Za porozumieniem stron. On chciał się rozstać na jakiś czas, ja nie brałam tej opcji pod uwagę. Rozstajemy się definitywnie albo walczymy o nas. Poznaliśmy się w jego 18 urodziny, ja 2 lata młodsza. Od razu wpadliśmy sobie w oko. Wymieniliśmy się numerami, w tym czasie spotykałam się z P. i zaczęłam z nim "chodzić ". Kontakt został więc urwany, ale tylko na 2 lata kiedy to po rozstaniu z P. szukałam pocieszenia. I tak zaczął się fajny związek z Nim. Raz było lepiej, raz gorzej. Jak to w relacji damsko-męskiej. Fale zazdrości, przeplatane miłymi chwilami, wygłupami, ale i rutyną, na którą On był dość wrażliwy. Czy 20-letni chłopak miał szansę się wyszumieć? Wydawało mi się, że tak. Po ukończeniu studiów, przez rok nie mógł znaleźć pracy i to wbrew pozorom był nasz najlepszy czas :) Najlepsze wspomnienie? Las, zbieranie jagód na sprzedaż i te rozmowy o niczym. Potem udało się znaleźć pracę, dość dobrze płatną. Zaczęły się wyjścia do kolegów, przesiadywanie u nich po parę godzin. Byłam delikatnie zdziwiona, że On, który przecież tak bardzo nigdy nie lgnął do męskiego towarzystwa nagle oddala się o mnie i już nie jestem numerem jeden. Rozstanie. Szok z jego strony, bo myślał, że to na chwilę. Niestety. Spotkaliśmy się po 8 miesiącach, zaczął mówić, że to wielki błąd, że przecież to ja jestem najważniejsza. Postanowiłam dać mu szansę, to naprawdę dobry chłopak. Ale zaczęło mnie niepokoić to, że nie mówi o tym, że chce wrócić do mnie tylko CHCIAŁBY. Czujesz różnicę? Powiedziałam wprost, czy nie boi się, że ktoś sprzątnie mu mnie sprzed nosa? Odpowiedział : mam nadzieję, że nie. Rzadsze smsy, brak spotkań przez 2 miesiące. Postanowiłam urwać kontakt. On twierdzi, że chce jeszcze czasu by poświęcić go kumplom. Pyta czy jest szansa. Już nie odpowiadam. Przegrać z kumplami, chujowe uczucie, wiesz ?