Nie mogę pogodzić się ze śmiercią mamy

Mam 30 lat i nie moge się pogodzic z tym , nigdy sie nie pogodze , minal juz rok , a ja stalam sie zupelnie innym czlowiekiem, strachliwym, niesmialym . Stracilam mame = stracilam wszystko. Wszyscy sie odsuneli. Latwo powiedziec, ze "masz tyle lat wez sie w garsc " ale wlasnie ten wiek 30 lat , to ja wtedy najbardziej potrzebowalam i potrzebuje mamy, bylam z nia w najlepszych relacjach ... tak dlugo ja znalam, bo az 30 lat, i zdazylam ja miec za jedyna przyjaciolke we wszystkim, i za krotko, bo 30 lat stracic mame to za szybko , pragnelam dziecka bardzo, mama o tym wiedziala , i nie moge przebolec , ze te marzenia sie nigdy nie spelnia . NIGDY!!! ;( moj zwiazek sie posypal, facet mnie zostawil, mialam zostac mama i mialam miec swoja mame ...a wszystko runelo, caly swiat , bo nigdy przenigdy jej nie zobacze,nigdy nie wezmie swoja wnuczke na raczki, o ile ja bede miala jeszcze dziecko ... tak bardzo za nia tesknie, choc jeden dzien pragne z nia spedzic, by mnie odwiedzila naprawde, nie tylko w snach, chce do niej zadzwonic, przytulic sie, wyplakac sie, ja poprostu wysiadam psychicznie , mam do siebie zal ze jej nie ma , ze nic nie moglam zrobic by zatrzymac ja przy zyciu, ona tak bardzo pragnela zyc ....