jestem rozbita, kwa.

Mieszkam w bardzo małej miejscowości (ok. tysiac mieszkańców), chodzę do szkoły na wsi, mam co prawda znajomych, ale tylko tych kilku ze szkoły, czy sąsiadów. Popadłam w depresję przez to, że nie mam chłopaka/dziewczyny, obracam się w małym gronie kolegów i koleżanek + jestem ograniczona. Podobno jestem bardzo ładna, a przynajmniej mam powodzenie w szkole i ciągle powtarzają mi to przyjaciółki. Uczę się dobrze, to znaczy dobrze, to pojęcie względne, ale mam co roku pasek na świadectwie, jestem miła, towarzyska i może też przez to popadłam w kompleksy (sama nie wiem czego), bo brakuje mi znajomych, imprez. :( Mam 16 lat, chcę zdawać do najlepszego liceum w województwie i kolejne 3 lata chcę poświęcić nauce. Rodzice też dużo nie są w stanie mi zapewnić, więc pewnie zacznę pracować. Czuję się samotna, cholernie. ;( Najbardziej obawiam się, że nie znajdę sobie chłopaka/dziewczyny, że przez mój tryb życia popadnę w jeszcze większe kompleksy, a jestem w takim wieku, że potrzebuję się wyszaleć. Tylko jak, skoro przez mieszkanie w tej klitce zrobiłam się bardzo zamknięta w sobie, prawie nie wychodzę z domu przesiadując nad książkami? Mama ciągle powtarza, że nauka to zrekompensuje, a ja widzę swoją przyszłość niestety w czarnych barwach. Zostanę starą panną z kotem pożądającą miłości i czułości. Dobrze, że ponoć ładną. Pocieszcie niewiastę z napięciem przedmiesiączkowym, dobrzy ludzie. [*]