Nie mogę przestać o nim myśleć...

Do tej pory byliśmy tylko znajomymi ze studiów. Słabo się znaliśmy; o tyle o ile, takie sporadyczne kontakty na zasadzie "Co tam na zajęcia?", "Masz może notatki z...". Ten kto studiował, wie w czym rzecz. Niespecjalnie zwracaliśmy na siebie uwagę; przynajmniej ja na niego. Od dawna już dałam se spokój z facetami, którzy na ogół nie zwracali na mnie uwagi, a wszelkie zauroczenia natychmiast starałam się likwidować. Dobrze wiedziałam, że nie mam szans u facetów, którzy mi się podobają, i lepiej będzie jak pozbędę te uczucia jeszcze w zarodku. I tak przez jakieś dwa lata studiowania na tym samym kierunku. Gdzieś tam się mijaliśmy, ale stopniowo kontakty malały i pojawiali się inni ludzie. Aż tu nagle pewnego pięknego dnia on podchodzi do mnie uśmiechnięty od ucha do ucha i pyta o to, co tam słychać. Odpowiadam, że dobrze i tak zaczyna się rozmowa. Najpierw o szkole, a potem o życiu, muzyce. A potem? Pyta czy mam jakieś plany na weekend. Prosi o nr telefonu. A ja cóż. Daję mu go i mówię co zamierzam. No i zaczyna się. Proponuje wspólny niedzielny wieczór w kinie. "Obejrzymy "Nędzników" ", cieszy się, a ja, choć zaskoczona, zgadzam się. To było kilka dni temu, teraz jest już niedziela. O 19 jesteśmy umówieni, więc powoli się przygotowuję. Czuję się jakoś dziwnie. Dziwnie, nawet śmiesznie, bo do tej pory nie było między nami żadnego większego kontaktu, a dzisiaj mamy spędzić wspólnie wieczór. Inna rzecz, że nigdy nie byłam na randce, nie wiem jak to jest, no i denerwuję się. Boję się, że wieczór się nie uda, że stwierdzi, że się pomylił co do mnie (nie wiem w ogóle co nim kierowało). Tymczasem odkąd zaproponował to wyjście, nie mogę przestać o nim myśleć...

Jejku, zamiast się cieszyć, to się martwisz. Wyluzuj się, a na pewno będzie spoko. :) Nawet jak nie zaiskrzy, to przynajmniej miło spędzicie wieczór.

Pewnie, że się cieszę, to bardzo miłe z jego strony, ale wraz z radością jest też pewien rodzaj strachu. Wszystko wyszło tak szybko, niespodziewanie, a ja jestem osobą z natury nieśmiałą, nieufną, którą onieśmielają takie sytuacje. Zastanawiałam się nawet przez moment, czy sobie nie żartuje, w końcu jestem, delikatnie mówiąc, przeciętna i już dawno straciłam nadzieję, że mogę się komuś spodobać.

Co o tym wszystkim myślicie? Wypowiedzcie się proszę :)

Czy powinnam ogolić łoniaki? :o

no i jak udala sie randka? fajnie bylo?

Hej. Aż jestem w szoku, ale było wspaniale! Obejrzeliśmy film, potem poszliśmy do knajpy na pizzę, a potem oczywiście spacerek tylko we dwoje :) Na koniec pocałował mnie w usta i powiedział, że już dawno mu się podobałam, ale nieśmiałość go wstrzymała przed podjęciem odpowiednich kroków. Przyznam, że czuję się nieco oszołomiona, kręci mi się w głowie i wszystko brzmi dość zabawnie, bo wszystko dzieje się zbyt szybko, ale nie ukrywam, że jestem nim zauroczona.

no to swietnie i niepotrzebnie tyle rozmyslalas. fajnie, ze jeszcze zdarzaja sie takie historie. powodzenia!

Dałaś się pocałować w usta? Łatwa jesteś. Za bilet do kina zapłacił, a opryszczkę dał Ci za darmo :-).

i jak autorko Wasza znajomość?