ciągle tylko sama...

to jest niesamowite jak życie lubi powtarzać nam te same schematy... to jest z góry chyba mi narzucone,że mam być sama. przykład? studiuję, na ostatnią chwilę zawsze szukałam mieszkań, już 2 lata z rzędu mieszkam sama...ludzie sie wyprowadzali ode mnie z pokoju ( na 100% nie z mojego względu) . szłam sama na studia, nie mam tu nikogo, poznałam akurat takie osoby, które są średnio towarzyskie, ani gdzieś wyjść , jedynie pogadać ale to czasem. było mnóstwo osób, które przewijały się przez moje życie , no właśnie ''przewijały'' jak szybko się pojawiły tak szybko znikały. najgorsze jest uczucie, gdy np. zdasz egzamin albo masz problrm i nie masz się z kim dzielić radością ani z kim porozmawiać. nagle się opamiętujesz a ty zyjesz sam dla siebie... SAM DLA SIE-BIE....! to takie straszne, gdy zawsze poznaję ludzie ''nietrwałych'', nie potrzebujących kontaktu, takich rozchwianych... nie wiem już co zrobić, kwestia losu ? taki mój los żeby być sama pod każdym względem ? wiecie, to jest nie do zniesienia i myślę,żeby z braku rozmówcy pójść do psychologa by mnie pocieszył, by mnie po prostu wysłuchał, kto tak ma lub miał to wie co mogę czuć. nie wiem jak zmienić to...;(