Dla mojej śp. dziewczyny. Kocham Cię!

Nie widzę Cię oczami sercem do Ciebie krzyczę wróć skarbie :( Jedynie marzenie - stać się taki jak Ty, nie zmarnować tej szansy.... http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=UGQ4tyr2IO0#at=165

mój nie wraca już 7 rok :-(

Moja niunia już ponad 2 lata jest tam... jak sobie radzisz? Ja już nie daję rady...

Piękna piosenka. Moja przyjacióka też tam jest... dla Ciebie

Seversu, tęsknota i miłość pozostają na zawsze. Codzienność tłumi ból. Codzienne sprawy, bieganina, modlitwa to przynosi ukojenie już prawie 4 lata

szczerze wam wspolczuje i zycze aby jak najszybciej ten stan minal. ale bardziej wspolczuje ludziom ktorzy przedwczesnie stracili rodzicow,dzieci, siostr, brata. jednak rodzina jest jedna. a partnerow czy partnerki mozna miec wiele.

versace partnerow mozna miec wielu?jak odchodzi bliska osoba to sie juz nikogo innego niechce!

Siedem lat. U mnie to już siedem lat i ból nie znika.

To prawda, że partnerów mozna wiec wielu, ale tylko wtedy gdy się rozstaniemy,mozemy ukladac zycie z inną/innym...W takiej sytuacji nie ma mowy o zastąpieniu jej kimś innym. Zwłaszcza,że miały być zaręczyny (byla ustalona data-24.12.2010)i ślub rok później. Nie wiem jak długo tutaj jeszcze będę,zrywa mi połaczenie internetowe

nie wiem czy daję sobie radę, po rpostu żyję, ale wszytsko jest już inaczej, na nic już w życiu nie licze i na nic nie czekam. Najgorsza jest jednak tęsknota, tak strasznie chciałabym go zobaczyć chociaż jeszcze tylkor az, mieć szansę się pożegnać... czasem zamykam oczy i go widzę, śni mi sie po nocach... beznadzieja

z perspektywy czasu- to dla Was miłość czy "tylko" sentyment? Ja nie stracilam nigdy nikogo, nawet nigdy nikogo nie miałam, mimo 25 lat na karku. Raczej nie wierzę w miłość. Może tylko w przywiązanie.

TO ZNOWU SIE KTOS ZIELA NACPAL I ODPLYNAL W SINA DAL:D:D:D

by nie chciala twojej rozpaczy. daj jej odejsc. piosenka sliczna. trzymaj sie!

:'( tak bardzo współczuję....straszne,smutne az brak słów...

ona już nie wróci mam dokładnie tak samo. Od śmierci mojego chłopaka minęły już 2 lata, chyba nie pogodziłam się do końca ze strata, ale jakoś żyje, funkcjonuje dla niego. Mam chwilę załamania np. Dziś w nocy, nie spałam całą noc, bo wyobrażałam sobie nasze wspólne życie. Najgorsza jest właśnie ta tęsknota i bezsilność.