rodzinka brudasow HELP

Cześć, chciałabym opisać sytuacje w domu i poddać ja waszej opinii. Mam 25 lat i razem z chłopakiem mieszkamy u moich rodziców (razem 5 osob). Żyje nam sie dobrze tzn pod względem atmosfery w domu wszyscy sie dogadują. Niestety jest jeden problem który dotyczmy mnie i mojej rodziny. Nikt w domu nie sprząta nawet po sobie. Obecnie ja i mój brat nie pracujemy ale to tylko ja dbam o porządek a on tylko brudzi. Wczoraj wypucowałam kuchnie i umyłam podłogi po czym poszedł obierać marchewkę (jego przysmak) i opryskał pomarańczowym sokiem wszystko wokół łącznie z podłoga. Zostawił tez resztki tej marchwi i poszedł. Dodam iż to nie jest pierwszy raz (z wieloma innymi przykładami) i spokojna prośba nic nie daje on jest ignorantem. Poszłam wiec do niego z awantura zeby natychmiast to posprzątał bo jak zaschnie to tym bardziej tego nie zrobi. Oczywiście po rykach i krzykach niechętnie starł tylko na odczep z wierzchu co właściwie nic nie dało. Poszłam wiec do mamy a ona ze jak mi sie nie podoba mam sie wyprowadzić i jej dać spokój bo nie musi być tu pedantycznie czysto. Czyli cały opryskany biały mikser i poprzyklejane kawałki marchwi do słoików to OK i nie trzeba nic z tym robic. Tego typu sytuacje często sie powtarzają nie ma mocnych zeby wpłynąć na brata i nikogo nie obchodzi porządek. Gdyby nie mój chłopak w ogóle bym nic nie tknęła ale mi głupio ze w moim rodzinnym domu jest brudno. Zresztą on tez nic nie robi. Chce aby był to normalny dom, tak jak u innych czysto aby nie tyrać godzinami żeby mógł ktoś do nas przyjść, wielokrotnie z mama rozmawiałam na ten temat. Lecz jej postawa to: nie psuj mi humoru, nie chce awantur, on (brat) taki już jest i był, nic nie zmienisz i przestań walczyć. Boje sie ze jak pójdę do pracy będzie jeszcze gorzej, wcześniej jak mieszkałam za granica słyszałam ze oni sprzątali jak juz nie było w czym jeść i gdzie stanąć. Dodatkowo z chłopakiem nie układa mi sie tak jak powinno ciągle mnie krytykuje i dołuje lecz to inna historia. Czy to jest sytuacja bez wyjścia? Powoli zaczynam wątpić w życie

ktos tu zaglada?

wyprowadz się

Ktos Ci dobrze napisal - wyprowadz sie. Mialam podobna sytuacje - moze nie az tak tragiczna ale tez wiecznie byla wojna o sprzatanie bodaj po sobie, tez slyszalam, ze lepszy brud i balagan, niz awantury o przadek. Ni pomagaly prosby, rozmowy, awantury. Potem machnelam reka ale zylam w wiecznym stresie, bo nie cierpie brudu, mierzi mnie. W koncu wyjechalam i nareszcie mam tak, jak chce. Zastanow sie rowniez nad swoim chlopakiem, nie pomaga, krytykuje i doluje... Moze wyprowadz sie a jego zostaw kochanej rodzince w prezencie ;) Jedno jest pewne, przestan sie awanturowac, bo nic nie osiagniesz. Wyprowadz sie.

Poprawka: Wyprowadz sie albo dostosuj. :O

To tak jak u mnie. Ja i mąż sprzątamy po sobie, ale wystarczy że do kuchni wkroczy ojciec i już: kuchenka "wykipiana", podłoga zatłuszczona, okruchy dookoła, zlewa i blaty zachlapane, kafelki brudne, ja nie wiem co on tam robi. W łazience kibelek obsrany (szczotki nie uznaje), umywalka zafajdana, na wannie szary osad po kąpieli. JUż mi się nudzi ciągłe sprzątanie po nim, zwrócenie uwagi kończy się fochem i obrazą majestatu. Dodam że mam w domu małe dziecko i drugie w drodze... i nic, tylko ze szmatą latam. Dosząłm do wniosku, że on się nie zmieni i chyba się wyprowadzimy. Ludzie w tym wieku się nie zmieniają, niestety.

Ciesze sie ze mnie rozumiecie, a post wyzej czytalam jakbym byla u siebie. To jest przykre ze sympatyczni i pomocni ludzie nie potrafia sie odnalesc w codziennym zyciu i najlubszych obowiazkach domowych. Dodatkowo mama na leb wziela sobie (kupila) dzialke warzywna i kazdy weekend (po za zima) tam spedza. Kompletnie nie ma czasu na dom i nic nie kiwa palcem to jest chore