Jestem wariatką, ale postanowiłam walczyć

Cierpię od wielu lat na osobowość unikającą. Byłam już na dwóch terapiach, a mimo nadal daleko mi do normalności. Paranoicznie się boję ludzi, izoluję się od świata. Do niedawna przesiadywałam całymi dniami w domu, zatopiona w swoim świecie, bo tam, na zewnątrz, wyczuwałam niechęć i poczucie niedopasowania. Jestem cicha, wystraszona, nie potrafię nawiązywać kontaktów z ludźmi, często też zachowuję się irracjonalnie przez co mogę uchodzić za tchórza i dziwaka. Ale wiecie co... W tamtym roku zrozumiałam, że tak nie można. Poszłam się leczyć, w październiku wróciłam na studia. Jest mi strasznie ciężko, przeżywam gehennę, gdy mam iść na uczelnię, ale uparłam się, że muszę skończyć jeszcze ten rok i wbrew sobie zdaję te wszystkie egzaminy, rozmawiam z ludźmi itp. Momentami wydaje mi się, że sobie nie poradzę, chcę uciec, ale wiem też, że ucieczka nic nie da, tylko pogorszy sprawę. Najtrudniej jest żyć z tym, że ma się opinię wariatki, że każdy wie o Twoim problemie, że brak nam wsparcia, ale skoro już wróciłam... Czy wg was kiedyś stanę się normalną osobą?

mam podobne problemy. :/ jednakże muszę nadmienić, że ogród Luizy to beznadziejny film. wyjście do kina jest dobrym pretekstem na zwalczanie fobii ;)

Napisz jak wygląda terapia?