czy któraś z Was uwolniła się od długoletniej nieszczęśliwej miłości?

Codziennie serce mi pęka z rozpaczy i tęsknoty. Kiedyś byłam silną i szczęśliwą dziewczyną, dzisiaj jestem wrakiem. Wszystkie moje myśli krążą wokół niego, budzę się i zasypiam marząc że wróci. Nie wiem ile jeszcze w tym uczucia a ile idealizacji albo obsesji. Skoro minęło tyle czasu a moje uczucia nie wygasły to czy kiedyś jeszcze się uwolnię? Pomocy :(

musisz uwolnic w sobie samoleczenie kazdego dnia powtarzac sobie ze kto inny Ci pisany i ze potrafisz byc szczesliwa mimo wszystko i na przekór wszystkiemu kazdego dnia usmiechac sie do Siebie nie izolowac sie od otoczenia

mam to samo ,ale staram sie jakoś ...

tak , przeciez to proste brak kontaktu i olewanie'' brzydko mówiąc ,można jesli sie chce, zerknij ile przystojniaków jest wokół ciebie..

ja jestem facetem i mam to samo - najlepiej bym wrócil do tej osoby al;e nie wiem czy ona do mnie chce......żałosne ;/

w sumie uzdrowiłam sie :) dzisiaj sie tylko śmieje i jestem zupełnie obojętna :) tak mi sie wydaje nie wiem jaka by była reakcja w bliskim spotkaniu sie z tą osobą, ale mysle że najgorszy czas mam za sobą,z drugiej strony wiem że ten osobnik nie dla mnie :) i byle jak ale zajęty :P

kluczbork , do kogo? jestes kto :)

ogarnijcie się ludzie! nie warci Was byli! niech żałują! a Wy - do roboty! czekają na Was inni samotni! cała maaaasaaaaa ... :) powodzenia :)

wyleczona :D

z facetów.Wszystkich.to pomaga.mam kota i tak zostanie

da sie

dokładnie lola :)

to nie tak że siedzę sama w domu i rozpaczam. Staram się być otwarta i korzystać z szans, które daje los. Ale nawet po całonocnej zabawie, nawet w towarzystwie życzliwych osób czuję jakby mi ktoś wyrwał połowę serca. Jakbym już nigdy nie miała się poczuć jakbym była w domu, tam gdzie moje miejsce :(

do byłej.

lekarstwo w postaci drugiej miłosci mozna sie bronic wyzwolic w sobie siłe do walki powiedziec sobie ze to nie ten mam kolezanke po psychologii bardzo mi pomogła

bądz silan kobieto , nie pozwól żeby jakis nieudacznik przyczynił sie do choroby Weż sie za siebie!!

U mnie trwa to już wiele lat. Burzliwe i wyjątkowo bolesne rozstanie. Ja zawiniłam i on zawinił, ale mnie w końcu to on NAS zabił. Bolało i dalej boli. Mnóstwo negatywnych emocji poplątanych z tęsknotą i rozpaczą. Odebrało mi to chęci do życia, do niczego, nawet prostych czynności muszę się zmuszać. Nie czuję nic oprócz bólu po nim- jakby mi ktoś wyrwał serce. Po wielu latach powoli się uwalniam- zawsze na jakiś czas, bo powraca to wszystko na nowo. Czas nie leczy ran. Podnoszę się, zebrałam co zasiałam, nauczyłam na błędach, ale co jakiś czas znowu płaczę. Angażuję się w różne relacje z facetami, jednak nikt mu nie dorównuje, nie czuję się tak jak przy nim. Najdłuższe zawzięcie i odkochiwanie się na siłę w ramionach innego trwało 4 lata. I nie mogę zapomnieć o byłym. Jestem wrakiem człowieka, silnym cholernie, który ma wielką wolę o nim zapomnieć, a jednak sobie nie radzę.

Ale ja cię kocham i chyba sie się zabije jak mnie zostawisz