Zamknięta w domu

Witajcie, mam olbrzymi problem z moim ojcem, ale nie mogę się nikomu z niego zwierzyć. Męczy mnie to ogromnie, że bardzo potrzebuję wsparcia :( Być może jak napiszę Wam o tym, to poczuję pewną ulgę. Mam 22 lata i każdy weekend spędzam samotnie w domu. Nigdzie nie wolno mi wychodzić, ojciec mi zabrania. Tu nie chodzi o jakiś szlaban, tylko po prostu o zasadę. Gdy czasem się zbuntuję i wyjdę gdzieś, to jestem wyzywana od "dziewczyn na telefon", "ladacznicz", "łatwych panienek", "puszczalskich" i innych. Gdy ktoś z uczelni zadzwoni po mnie, żebym wpadła go odwiedzić, czy spędzić trochę czasu w większym gronie, to od razu słyszę, że pewnie nie mieli po kogo zadzwonić, bo jakaś dziewczyna zrezygnowała ze spotkania i mnie wołają w zastępstwie do towarzystwa dla jakiegoś chłopaka. To wszystko brednie, ale gdy słyszy się coś takiego przy każdej próbie wyjścia z domu, to na prawdę jest ogromnie przykro. Przez to każde wyjście na spotkanie ze znajomymi wiąże się dla mnie z ogromnym stresem. Nie wiem co robić, mam wstawia się zawsze za mną, każe się nie przejmować tylko robić to co uważam za słuszne, ale ja już na prawdę powoli zaczynam tracić ochotę na jakikolwiek kontakt z ludźmi. Czuję, jakby ojciec przez swoją nadopiekuńczość marnował mi młodość. I fakt, że w wieku 22 lat nigdy nie miałam chłopaka, w mojej ocenie zawdzięczam jemu. Jak się zachowywać w takiej sytuacji? :( Muszę dodać na marginesie, że ojciec jest dla mnie dobry i kochający na co dzień, afery zaczynają się dopiero wtedy, gdy chcę wyjść z domu do ludzi.