Jak nabrać dystansu do świata, ludzi? Jak odzyskać

wiarę we własne możliwości i przestać porównywać się z innymi? Niestety mam z tym poważny problem, wieloma rzeczami za bardzo się przejmuję, mam skłonności, żeby pewne sprawy wyolbrzymiać. Jestem znerwicowana, nadwrażliwa i nieszczęśliwa, bo tak naprawdę marnuję czas/nerwy na rzeczy w istocie bez znaczenia. Chociażby to przejmowanie ludźmi. Ciągle stresuję się tym, że ktoś mnie skrytykuje, źle oceni itp. Dlatego też mam problem, żeby być wśród innych sobą. Wiem, że to wszystko brzmi jak zwierzenia przewrażliwionej na swoim punkcie panienki, ale niestety, mimo tego że próbuję z tym walczyć, ciągle przeżywam te swoje "problemy". Ostatnio jest jeszcze gorzej niż do tej pory. Zakochałam się w koledze ze studiów, ale niestety wygląda na to, że jestem dla niego kimś kompletnie obojętnym i z tego powodu jest mi bardzo źle. Spotykam go bowiem prawie codziennie, widzę jak rozmawia z innymi ludźmi i nie mogę pogodzić się z tym, że nie jestem dla niego nikim szczególnym. Zarazem do końca studiów zostały mi jakieś trzy miesiące i chyba powinnam to olać... Pytanie - jak? Strasznie mi głupio, że tak się użalam nad sobą, swoim życiem. Mam świadomość, że to błahostki naprzeciwko tego, co przeżywają inni. Natomiast nie ukrywam, iż te błahostki sprawiają, że marnuję sobie życie. Wczoraj jadąc pociągiem do domu, uświadomiłam sobie, że przestałam pracować nad sobą, zaniedbałam swoje pasje. Że ciągle żyję innymi, że za wszelką cenę próbuję się komuś przypodobać, nawet jeśli udaję, że tak nie jest. Tak jakby to, kim jestem i czym się zajmuję nagle stało się bezwartościowe. A przecież nie zawsze tak było. Malowałam, rzeźbiłam, robiłam zdjęcia, grałam na gitarze, dużo czytałam, uczyłam się języków. Moje życie naprawdę było moje i może dlatego byłam radosna, uśmiechnięta. Zapytam więc - jak wrócić do tamtych zajęć i przestać uzależniać swoje życie od innych?