kocham sie platonicznie od 3 lat i nie ustaje ten stan.

m

zwalić

masturbuje sie, ale ja wciaz o nim mysle i nie moge zapomniec

:-( i nic się nie zmieniało aż zaczełam go sobie obrzydzać, ostatnio mi poopowiadał jaki był głupi w młodości i wyobrażam sobie, z eteraz jest taki sam (chociaż się okłamuję, bo to ideał faceta dla mnie) i trochę pomaga :-( Najgorsze jest to, ze on uważa mnie za przyjaciółkę i nie bardzo jak mogę zerwać kontakt z nim, bo niby co? co mam powiedzięć? ze niby czemu? do dupy to wszystko

nie do dvupy, tylko dowcipny

jakis urodzaj na masochistki ostatnio

A ja cudownie wspominam moją miłość platoniczną na odległość, byłam najszczęśliwsza właśnie dlatego że na odległość i platonicznie, nawet nigdy nie spędziłam 5 min z tym moim platonicznym ukochanym a miłość była wielka z mojej strony, najwieksza jaka przeżyłam Potem też niby miałam miłość i nawet ślubną , ale nie platoniczną, można powiedzieć że bardzo kochałam swego ślubnego, ale to nie to cudo co platoniczne było. Nie rozwiode się jeśli uda mi sie znaleźć znowu platoniczną wielką miłość, wypełni serce i emocje i wtedy znowu odzyskam stan idealny platoniczny i tak pragnę.. Zdrada to nie jest i nawet rozwodzić się nie trzeba będzie a szczęście jednak BĘDZIE. Nie żałujcie tylko męża mego, on na to nie zasługuje.

ech, piękny czas ---- a jak rodzina radzi sobie z twoja choroba psychiczna?

a odwiedza ją co niedziela w Tworkach:D