Proszę o przeczytanie! Chyba potrzebuję pomocy

Przed Łysym Skurwielem ukrywałam się trzy dni. Nasłuchiwałam przy drzwiach, czy się nie czai gdzieś w pobliżu. Ledwo mnie przyuważył i już pluje się swoim polsko niemieckim językiem. - Czemu miał nie zrzucony?! Bla bla bla. I tak dalej. No nic, jakaś chamska wymówka w moim stylu, Łysol zapierdala po schodach. No i żyło mi się miło i dostatnie przez trzy dni, aż do dzisiaj, kiedy to matka zaczęła odśnieżać kwietniowe wypociny przed domem. Miałam otwarte okno, więc słyszę jak Skurwiel zbiega po schodach i wpada na werandę. - Pani, M, niech pani nie odśnieża, sam to zrobię- co za debil, sobie myślę. Jakby matka nie odśnieżała, to zaraz by darł mordę, że lenie jesteśmy i nie myślimy. No nic, minęło południe, widzę otwartą bramę. Oho, Skurwiel wrócił do domu. Lezę do kuchni po herbatę i wzdycham z ulgą, że wlazł na górę. Niestety zaraz drepta z powrotem i kiedy myślę, że gdzieś Skurwiela wcięło, widzę tego Łysego Padalca w drzwiach. - Dobry- rzucam od niechcenia. - No dzień dobry. A ty, to robisz coś w tym domu, czy tylko udajesz- już mnie wkurwia, stary padalec. - A ja udaję tylko- stary piernik, czepia się innych, a jego genialne wnuki, cały dzień potrafią chuja robić i im nic nie powie, jeszcze ich pochwali. - Matka rano śnieg odśnieżała, a ty brzuchem do góry spałaś, nanana- wyżył się, chcę się zrewanżować, mówię: - Już nie spałam- podkreślając to, że słyszałam jego rozmowę z matką z rana, chciałam nawet dodać, że miałam otwarte okno, żeby mu się rozjaśniła sytuacja co nie co, ale chuj już wędruje po schodach i coś mamrocze pod nosem, a we mnie gotuje się krew. Matka wpada do kuchni, z uśmieszkiem na twarzy, mówię niby do niej, niby już tylko do siebie. - Co za popierdolony Skurwiel. A matka, jakby nie słyszała, opowiada mi jakiś śmieszny, według niej, odcinek głupiego serialiku „komediowego. Po prostu wychodzę. Jestem tak wkurwiona, że mam ochotę rozpierdolić coś, a najlepiej zapalić zwykłego szluga i pomyśleć. Za oknem śnieg, deszcz i wiatr, ale i tak postanawiam jechać po fajki, bo wiem, że zaraz mnie rozpierdoli. Biorę rower i pedałuję, warcząc na debilnych kierowców. Jedzie jakiś kutas czarnym kombi i wpierdala się w kałużę. Zaczynam wrzeszczeć: - Ty chuju, ty patafianie- i tak dalej. Jakiś facet gapi się na mnie i odśnieża Swój podjazd do domu. Zawracam szybko na rowerze, chcę zapamiętać numery rejestracyjne tego imbecyla, ale chuj odjechał już na jakieś trzydzieści metrów, w dodatku śniego-deszcz wpada mi perfidnie w oczy i dopatruję się tylko początku numerów. Jadę jeszcze bardziej wkurwiona do sklepu. W końcu docieram i kupuję paczkę papierosów. Kieruję się w stronę peronu i przedzieram się przez zaspy śniegu, aż dziw, że nikt tu nie chodził. Widać już tylko zasypane ślady opon samochodu. Tam wyciągam szluga i zaciągam się z ulgą. Skurwiel, zawsze się dopierdala, złazi po kilkanaście razy z piętra i wytyka wszystkim błędy, mnie najbardziej nie lubi, bo się nie podporządkuję. Czuję się i tak, jak niewolnik. Skurwiel jest właścicielem domu, który wynajmujemy...