Zastanawiam się w jakim obrządku ochrzcić dziecko.

Zastanawiam się w jakim obrządku ochrzcić dziecko - katolickim czy bizantyjskim? Czy ktoś z was stał przed podobną decyzją? Pytanie kieruję do rodziców dzieci ze związków mieszanych. Jakie były wasze odczucia. Na co się zdecydowaliście. Wiem, że ostateczna decyzja należy do nas, jednak miałoby było podzielić się doświadczeniami i przemyśleniami.

Oczywiście wiązałoby się to z wychowaniem młodego człowieka w jednej z tych kultur i przyjmowania pozostałych sakramentów wyłącznie w jej ramach. Druga kultura byłaby wtedy nieco na uboczu, bo dziecko uczestniczyłoby w niej pasywnie, bardziej jako obserwator niż członek społeczności.

Są tu jakieś normalne osoby, z którymi można pogadać, czy tylko takie jak przedmówca?

Mhm nie mogę Ci za bardzo pomóc, bo i ja i mąż rzym.-kat., ale może powinnaś dziecku pozwolić na samodzielne podjęcie decyzji odnośnie wyboru jednej "kultury" skoro drugą tym samym odstawi się w kąt. Chociaż jak się patrzy na zakłamanie naszych księży to może lepiej jak nie będzie mieć to dziecko z Watykanem nic wspólnego.

Dziękuję ci za wypowiedź. Obawiam się, że jeśli teraz tego nie dopilnujemy póki dziecko jest małe i mamy trochę czasu na tego rodzaju dywagacje, to później może być tak że pochłonięci pracą i obowiązkami w ogóle zapomnimy o tym fakcie i go zaniedbamy, a dziecko wychowywane w laickiej kulturze nie będzie czuło potrzeby bycia członkiem jakiegokolwiek zgromadzenia, co jest bardzo częste. Widzimy zresztą po znajomych, więc obawy są jak najbardziej realne.

A jest u was w domu przewaga którejś z kultur? Jeśli tak to wybierzcie tę, która przeważa. W sumie oba wyznania są do siebie bardzo podobne, przecież wierzymy w jednego Boga, tutaj różnice są głównie w obrządku.

W żadnym. Niech dziecko uczestniczy w zwyczajach i tradycjach obu wiar, które mogą współżyć w waszym domu. Gdy będzie starsze podejmie decyzję

Dlaczego tak źle wyrażasz się o księżach? Znasz osobiście choćby jednego? W sensie przyjaźnicie się? Ja znam. I to członka zgrupowania klasztornego, z którym się regularnie odwiedzamy, w związku z tym znam wielu jego współbraci (aktywnie posługujących jako księża w parafiach, szpitalach itp.) i złego słowa nie mogę o nich powiedzieć. Wiem tylko jak polskie media celowo szykanują dziś kapłanów, co uważam jest obrzydliwe. Ale taka jest polityka obecnego rządu niestety.

Nie, w domu nie przeważa żadna z kultur, bo mieszkamy na neutralnym gruncie (choć teraz chwilowo w Polsce).

Raczej nie podejmie decyzji z wygody i brakiem zainteresowania czymś co jest uważane za fakultatywne i nadprogramowe. Jak dojdzie szkoła, praca, to nie w głowie mu będzie kościół. To samo mówią znajomi rodzice takich dzieci. Też planowali przekazywać i dać dzieciom wybór, ale dzieci są niechętne jeśli żyją w zlaicyzowanym środowisku.

Czy dziecko jest polsko greckie? Pytam tak z ciekawosci.

A w jakim obrzadku braliscie slub? bo przeciez podczas katolickiego slubu przyrzeka sie, ze bedzie sie dziecko wychowywac po katolicku Ciekawa jestem jak to wyglada jak rodzice sa roznego wyznania i jak to pogodzic

Żyjemy w związku partnerskim. Śluby w naszym otoczeniu to dziś już chyba rzadkość.

Nie, dziecko jest polsko syryjskie.

zakladalam ze macie slub bo myslalam ze bierzecie wiare na powaznie ale w sumie gdybys naprawde wierzyla to nie mialabys watpliwosci w jakiej wierze ochrzcic dziecko to w takim razie to wszystko jedno skoro i wam wszystko jedno

Oczywiście, że bierzemy wiarę na poważnie, ale wszytko w granicach rozsądku, co nie wyklucza decyzji o ślubie w przyszłości. W obecnej chwili nie jesteśmy jeszcze na ten krok gotowi, ale kto wie. Zachodnie parafie są dużo bardziej progresywne pod tym i wieloma innymi względami. Nie ma ciśnienia i parcia na związki małżeńskie. Społeczeństwo również tego nie wymaga. Spokojnie koleżanko.

Przepraszam, moze jestem laikiem, ale jak wygladaja dzieci syryjskie? Jak arabskie?

Skoro środowisko nie jest z jednej kultury, więc taka motywacja odpada, to kieruj się atrakcyjnością obrządku. Ochrzcij w takim, którego elementy kulturowe wydają się ciekawsze i dziecko będzie miało większą przyjemność z uczestniczenia w takich wydarzeniach (jak np procesje, święcenie koszyczków z zawartością, Wigilia w obrządku rzymsko-katolickim).

o mnie mozesz byc spokojna :) bo ja nie tylko wiare biore na powaznie, ale i Boga i patrze co ON o tym mysli a nie jak spoleczenstwo sie na to zapatruje wiara to nie tylko tradycja i rytualy, sakramenty i kultura wierzyc to znaczy przyjac nauke i wg niej zyc wiec nie mow ze bierzesz wiare na powaznie

Są bardzo zróżnicowane. Jasne włosy i niebieskie oczy nie należą wśród nich do rzadkości i podkreślam, że mowa tu o rodowitych Syryjczykach, a nie tych ze związków mieszanych. Moje ma jasne oczy i ciemny blond włosy.

Jako że ja zastałam wychowana w obrządku katolickim, bardziej egzotyczna i ciekawa wydaje mi się kultura bizantyjska. Ojciec dziecka uważa odwrotnie, kierowany tymi samymi motywami i ciekawością mojej kultury. Nie doszliśmy w tej kwestii do żadnego porozumienia jak na razie.

Księżyc, gratuluję w takim razie szybkich i trafnych decyzji, jednak musisz zrozumieć, że niektórzy ludzie potrzebują nieco więcej czasu by do nich dojrzeć. Ja wychodzę z założenia, że skoro człowiek decyduje się już na ten sakrament, to nie po to, żeby powiedzmy za kilka lat składać wniosek o rozwód, co jest wręcz nagminne wśród katolików i nie tylko, a w Polsce w ostatnich latach to już w ogóle. Rozejrzyj się wokół i powiedz z czystym sumieniem czy większość ludzi, których znasz nie traktuje kościoła jak McDrive'a? Ile jest młodych małżeństw, które są jeszcze razem?

katolickim

zdecydowanie bizantyjskim

wiem wiem, wiekszosc traktuje slub w kosciele jako element tradycji jak sie "nie uda" za pierwszym razem to "niestety" juz sie nie da z fanfarami w kosciele wiec biora cywilny nierozerwalnosc malzenstwa przed Bogiem traktowana jest jak cos ze sredniowiecza, plus egoizm, wlasna przyjemnosc, brak checi do starania sie i pielegnowania zwiazku, nastawienie tylko na to co dobre, a jak juz jest zle to do widzenia :o i potem rozwod za rozwodem Nie obraz sie, nie chcialam zle, tylko razilo mnie po oczach to ze pisalas ze bierzesz wiare na powaznie, a przeciez wg nauki kosciola zyjesz w grzechu

mojej córki niewiele jest dzieci, które mają jeszcze pełne rodziny. większość rodziców jest po rozwodach, albo w separacji. tak to dziś jest. za moich szkolnych czasów też były takie dzieci, ale nie na taką skalę jak teraz. niestety wielu młodych decyduje się na śluby ze względu na presję rodziny jak wpadną, albo dlatego że wszystkie koleżanki z paczki już poleciały. i to są właśnie skutki. z tego względu nawet rozumiem stanowisko autorki. jednak co do wiary i pytania zawartego w temacie nie pomogę.

Rozumiem. Niech ci tam będzie - żyję w grzechu, choć ja tego w ten sposób nie traktuję, ani nie postrzegam. Po prostu dojrzewam do podjęcia tej właściwej decyzji, bo nie lubię profanacji sakramentów, a to właśnie praktykowane jest na szeroką skalę wśród moich polskich rówieśników. Dziś ten, jutro następny... kto by się tam przejmował dotrzymywaniem przysięgi małżeńskiej. Mnie się to osobiście nie podoba i razi mnie bardziej, niż wszelkie formy konkubinatu.

Kiedy ja byłam w szkole było to samo, o czym piszesz. :( Mam ogromną niechęć do takich ludzi, którzy pochopnie pakują się w związki małżeńskie. To dla nich absolutnie nic nie znaczy. Małżeństwo stało się już chyba nawet bardziej elementem tradycji niż wiary per se.

No wlansie zycje w grzechu , nie ma slubu, ma nieslubne dziecko i na dodatek zastanawia sie w jakiej wierze ochrzcic dziecko :D ksiezyc w nowiu ci dobrze napisal gdybys wierzyla to bys wszystklo zrobila zeby maly byl chrzescijaninem a nie glupoty wymyslasz.

Wyraziłam wyżej dosyć jasno mój punkt widzenia w kwestii małżeństwa. Jeśli nie potrafisz tego zrozumieć i zaakceptować to twój wybór. Ciekawe tylko czy dotrwasz szczęśliwie do końca w swoim związku małżeńskim, jeśli w takowym jesteś i czy dotrzymasz przysięgi małżeńskiej. Oczywiście życzę ci tego, choć statystyki prezentują się niezbyt optymistycznie. Teraz możesz się zarzekać, że oczywiście, jasne, ale poczekaj z 10-15 lat i wtedy oceń własne położenie. Jeśli nie uciekniecie od problemów, to tylko pogratulować. Większość waszych rówieśników nie jest jednak tak wytrwała jak się początkowo zarzeka.