Bardzo, bardzo, bardzo proszę o jakieś rady, pogadanie...

Wklejam post jeszcze raz, bo ktoś mi zawalił poprzedni temat bluzgami i głupotami, nim zdążyłam zaczernić nick. Witajcie. U mnie masakra romantyczna, toczę walkę z ciężką deprechą, wiadomo, że już nic z tej relacji nie będzie. I nie wiem już co jeszcze mam zrobić, żeby się zregenerować psychicznie. Już wyjaśniam: Od kilku miesięcy miałam gorący flirt z jednym znajomym. Niczego sobie nie wyobraziłam - od czasu do czasu były namiętne pocałunki, "długie" spojrzenia, wielogodzinne rozmowy. Zaangażowałam się, myślałam że koniec końców będziemy parą. Niestety - chłopak, jak przyjaciel przyjaciółce, poinformował mnie tydzień temu, że wraca do swojej byłej, którą strasznie kocha. Nie rozsypałam się, przeżyję to jakoś, ale zmagam się z potwornym samopoczuciem. Wiadomo - ból, tęsknota, wściekłość, zazdrość, spadek wiary w siebie, samotność... Najgorsze są momenty zasypiania i budzenia się. Za dnia jakoś wypełniam sobie czas. Co gorsza w pracy przy komputerze zażeram doła, pochłaniając koszmarne ilości kanapek i cukierków. Niby jestem szczupła, ale wiadomo jak łatwo rozwalić sobie figurę. W domu oglądam filmy albo palę papierosy i snuję się z kąta w kąt. Chodzę na spacery. Niech mi ktoś coś poradzi, błagam, bo strasznie się męczę - jak sobie poprawić samopoczucie, samoocenę i szybciej się z tego podnieść? Proszę, niech ktoś rzuci jakiś pomysł...

Nie, no serio - nikt ze mną nie pogada? Fatalnie się czuję...

Lifantylia - staram się, naprawdę, ale jak?! Jest mi po prostu tak strasznie żal... Może chociaż pomysł, jak opanować apetyt. Ciągle pocieszam się jedzeniem.

Ja z Tobą pogadam. Mam podobnie. Zerwałam wczoraj z facetem. Nie układało się nam w zasadzie od samego początku. Ja nie akceptowałam jego poglądów na życie itd, ale sądziłam, że może sie jakoś dotrzemy, ja zrozumiem jego on mnie. No niestety nie wyszło. A pchnął mnie do tego wieczór z kolegą z pracy, który wydawał mi się tak bardzo normalny. Nie powiem zakochałam się. Tego wieczoru całowaliśmy się. Jeszcze nigdy w życou nie czułam takiej namiętności,a grzeczna jakoś nigdy nie byłam :p Niestety, on jest żonaty choć z żoną nie żyje już od dawna. Mieszka sam, imprezuje sam. I niestety mijamy się codziennie w pracy, a mnie jest z tym źle. Z facetem zerwałam głównie dlatego, że uświadomiłam sobie, ze nawet go nie lubię. I tak teraz jest mi przykro. Dobrze, że z natury jestem samotnikiem więc jakos sobie poradzę.

Proste i logiczne - tak, ja też zawsze myślałam o sobie jako o samotniczce. Wierz mi - nie nudziłam się sama. A teraz nagle nie wiem co ze sobą zrobić, kiedy go zabrakło. Mam nadzieję, że ten stan minie szybko, bo na dzień dzisiejszy nic mnie nie cieszy. A Ty gorzej się czujesz z powodu chłopaka z którym zerwałaś czy z powodu tego z pracy?

Oczywiście, że z powodu tego z pracy. Z moim już ex to jest tak, że może się zdarzyć, że do końca życia się już więcej nawet przypadkiem nie spotkamy. Było, nie udało się, nie można było osiągnąć kompromisu i tyle. Trudno. On był strasznie dziwny, jak uparł się na jakiś temat potrafił wałkować go przez prawie pół roku nie wnosząc nic nowego. Ciągle nowe utopijne wizje i pomysły niemozliwe do zrealizowania. Wciąż tylko on, jego życie, jego poglady i potrzeby. Męczący egoista. A ten z pracy taki zupełnie normalny, prosty chłopak. Jeszcze chyba nigdy nie spotkałam nikogo tak normalnego. Zawsze ktoś ma jakieś przegięcie w jedną lub więcej stron. A tu taka cholerna, nie dająca spokoju harmonia. I teraz mi smutno.

Jeśli on już od dawna nie żyje ze swoją żoną, to właściwie jaki jest problem? Może się jeszcze zejdziecie? Widzisz - mnie jest tak strasznie żal dlatego, że z tym ostatnim facetem niesamowicie pasowaliśmy do siebie. Poważnie, moglibyśmy razem świat zawojować. I tu mnie boli, że on woli swoją ex, o której sporo się nasłuchałam i wiem, że jest kompletnie inna. Jego kręci w niej własnie ta "inność", wraca do niej, mimo że już raz im nie wyszło.

Hmm dlaczego nie wyjdzie? Po imprezie zachowywaliśmy się w miarę normalnie, oczywiście były czerwone jak brak twarze na spotkaniach z szefem i takiem tam. Podobno od zawsze mu się podobałam i był zaskoczony, że tak sie to potoczyło, bo sądził, że ja go olewam. Tydzień później mi napisał, że jestem zbyt fajna i musi wyprostować swoje życie. Co oznaczało schlałem i wcale nie tak miało być. Trudno. Muszę z tym żyć i tyle. I tak mam w planach zmianę pracy. W każdym razie tęsknię za normalnością, za sponatnicznością. Trudno dziś o coś takiego.

Bardzo dobrze Cie rozumiem, bo też za tym już tęsknię. Przez dłuższy czas żyłam jak samotna wariatka - praca, podróże, imprezy, a teraz mi nagle czegoś zabrakło... A ten stan po imprezie to dobrze znam. Podobnie własnie zachowywaliśmy się z tym kolegą - na imprezach wybuchy namiętności, pożądania, a poza imprezami przyjaźń i dlugie rozmowy. Było to mylące i wykańczające. Dlatego chociaż chciałabym to nie mogę Ci polecić kontynuowania tego. Faceci kurna nie wiedzą czego chcą. Albo wiedzą i wykorzystują tylko sytuację :(

Wiedzą wiedzą. On od razu wiedział kogo woli, gwarantuje cie to

Najgorsze te pierwsze dni są. Teraz ciepło, wiosna, jest szansa, by zrodził się jakieś gorące uczucie , głowa do góry

Smak i styl dziadzie - właśnie też tak myślę. I tym bardziej jestem rozżalona. I sobie samej wymyślam od idiotek.

Bonnus.t - proszę się tu nie wcinać z reklamą ;) I wierz mi - zajmuję się czymś cały czas. Po prostu na razie jest świeże i cholernie boli. Bałagan emocjonalny i jeszcze nie wiem, z której strony się za niego zabrać.

Hmm tak szczerze to ja też zawsze byłam samotna mimo mniej lub bardziej poważnych związków. Zawsze mi z facetami brakowało tej jakiejś podstawowej szczerości, zawsze jakieś małe niedomówienia a potem nagle się wszystko sypało. Ja tylko nie rozumiem po co faceci ściemniają. Naprawdę lepiej powiedzieć, ej sorry to przygoda, nic nigdy z tego nie będzie, jak ci pasuje to ok, ja nie to pa. Ja tak przynajmniej robię jak mam ochotę na krótką znajomość. Wszystko jasne, powiedziane wprost i tyle, nikt nie ma prawa mieć do nikogo pretensji. A czasami tak jest że ma się ochotę lekko zapomnieć niekoniecznie planując od razu miłość na całe życie.