Dla mnie to upokorzenie i wstyd iść do opieki społecznej ale będę musiała

Sytuacje w domu mam ciężką. Zarówno ja i brat. Ja 22 lata, brat 23. Ja skończyłam technikum handlowe, brat technikum ekonomiczne. Jesteśmy w trudnej sytuacji, mieszkamy w 1pokojowym mieszkanku z rodzicami. Wczoraj nawet pisałam o tym że szukam prac przy roznoszeniu ulotek. Nawet dostałam dwie propozycje(1 to szkoła języków obcych, przygotowująca również do przedmiotów maturalnych i zawdowych-egzaminów oraz provident) Teraz jestem załamana, namówiłam jak najwięcej znajomych by dzwonili tam do tej firmy i mówili że to ja poleciłam tą szkołe. Zależy mi na dostaniu chociaż takiej pracy. Jeden pracodawca szuka pracownika na piekarnie przy dekorowaniu ciast. Pyta się mnie o doświadczenie, mówię że nie mam a on bym zostawiła CV i będzie się ze mną kontaktował. W końcu ja nie wytrzymuje i sama dzwonie do tego pracodawcy codziennie ale ostatnio nie odbera ode mnie telefonu. Brat też był na rozmowie o pracę, rozmawiał z właścicielką, ona że narazie nic nie ma. Więc czekał na nią pod firmą i szedł do samego jej domu ale niestety wezwała policję. Teraz oboje z bratem myślimy żeby iść do mopsu po mieszkanie socjalne. Ale jak po to iść? Dla mnie jest to wstyd i upokorzenie.Płakać mi się chcę. Ojciec ma 800 zł renty, matka również 700 złotych renty, opłaty nas gonią a tutaj pracy jak nie ma tak nie ma.

Pozostaje tylko modlitwa. Polecam różaniec.

Modlę się i to codziennie ale co - urząd pracy powie że nie ma obowiązku załatwiać mi pracy - na sprzątaczkę nawet na staż szukają z grupą lub stopniem niepełnosprawności - pracy nigdzie nie ma Nie wiem co robić, kompletnie jestem załamana.

Pewnie w jakimś małym mieście mieszkasz. Ale uwierz mi zawsze jest jakieś wyjście.