sytuacja beznadziejna

Mam 20 lat w 1 klasie ogólniaka, na apelu poznałam chłopaka. Tzn poznałam to dużo powiedziane, raczej zauważyłam. Był starszy o rok. To był jakiś przegląd punkowych zespołów albo coś w tym stylu. Do dziś pamiętam jak stał ze swoja zajebista gitara i smecił jakąś piosenke, która strasznie mnie irytowała. Jak się później okazało łączył nas nie tylko ten sam muzyczny styl ale i pociąg do motoryzacji i jeszcze kilka innych rzeczy. No cóż postanowiłam się za niego "brać". Niestety tylko ja miałam tak genialny plan, ponieważ zbłaźnilam sie 3 razy, zostałam perfidnie olana i tak te moje podchody się skończyły. Oczywiście zanim się otrząsnełam to mineły dwa lata (dwa lata uporczywego wpatrywania na korytarzach,koncertach,zlotach...) znalazłam sobie chłopaka chociaz tez niewiele to dalo. Myslalam ze wyjazd na studia wszystko zmieni.. niesty jak zwykle poniosłam porażke ponieważ zmieniło sie, ale na gorsze. Jestem w totalnej rozsypce.. nie wiem co mam zrobic.. poraz kolejny dać się ośmieszyć i próbowac? czy pozostawić sprawe tak jak jest, patrzeć jak układa sobie życie z kolejnymi dziewczynami i masochistycznie katować się fejsbukowym profilem.. eh.. nie wiem czy potrzebuje pomocy jakiejs ciotki dobrej rade, a moze po prostu musialam to z siebie wyrzucic

Szczerze to najlepiej chyba dać sobie spokój. Nie łatwo, ale trzeba ruszyć dalej, po prostu

no to rzeczywiscie ci zamieszał w głowie.Ale po co sie brac za kogos takiego kto nie zwraca na ciebie uwagi? jest tylu fajnych chłopaków, wystarczy dobrze sie rozejzeć, głowa do góry:)

20 Lat i w pierwszej klasie ogólniaka? :D

KIbluję w pierwszej klasie od 4 lat :(

musialabys myslenie o nim zastapic mysleniem o czyms innym, znalezc sobie jakies zainteresowania, znajomych, ktore w zaden sposob nie wiaza sie z nim. no i oczywiscie nie zagladac do ksiegi twarzy ;)

ANKA OGARNIJ SIE! PO CO CI ON?