jestem smutnym polamanym ludzikiem

ktory nie czuje nic procz strachu, bolu, smutku, zlosci, niemocy, uleglosci i poddania.. to ja.. moje jedyne chwilowe wytchnienie to placz, a raczej wycie do poduszki.. i tak cala noc, az do rana.. a rano? usmiech na twarz i wszystko gra! i tak bede smiac ci w twarz, zycie..

pocieszam sie mysla ze zawsze jest gdzies na swiecie gorzej

to ci zazdroszcze

typowa, ksiazkowa depresja! biegiem do psychiatry, jesli bedziesz miec dobrze dobrane leki to juz po 3 tygodniach zaczniesz spowrotem sie "wznosic" do normalnego poziomu. Teraz wydaje Ci sie, ze jest tak zle, ze na pewno nigdy nie bedzie lepiej. A wlasnie ze moze byc lepiej. Depresja to tylko choroba. Pewnie niedomaganie mozgu. Wiem cos o tym...uwierz

i tak nie pojde do lekarza.. no bo jak to? wstydzic sie mam? przed lekarzem? rodzina?

nie mam sily tlumaczyc sie, komukolwiek..