Chciałabym wyjść za mąż, ale obawiam się, że nie wyjdę

Nawet jak coś napiszę, to mi się nie wyświetlają posty...? :(

Nie jestem chrześcijanką, więc przysięga przed Bogiem odpada. Wiem, że dla Was chrześcijan to ważne.

tutaj sami chrześcijanie!

Rozumiem. Dla nas to ważne też z tego powodu, że to jakby kolejny etap w życiu, generalnie narzeczeństwo nas bardzo umocniło jako parę :) Ale nie uważam, że ślub to konieczność dla kazdej pary. Mam znajomych, którzy są ze sobą od 12 lat, mają synka i są super szczęśliwi :) Obydwoje nie chcieli nigdy ślubu.

ja tam mam slub gdzies.moj chlopak /narzeczony strsznie chcialby slubu I dzieci a ja wogole nie mam na to ochoty.chyba nie nadaje sie na zone.ale on jest uparty....

A i sama zdaję sobie sprawę, że moje marzenia o ślubie są z co najmniej dziwnych powodów, więc tym bardziej o nich nie mówię. Po prostu staram się dbać o swój związek. No i jak widzicie spełnić część marzeń w jakiś inny sposób.

Najważniejsze, to żeby partnerzy mieli w takich sprawach podobne poglądy - nieważne, czy chcą być małżeństwem czy nie, będą szczęśliwi tylko wtedy, kiedy będą chcieli tego samego. Moja znajoma właśnie się rozwodzi po 4 latach małzeństwa, bo jej mąż bardzo chce dziecka, a ona nie. Nie wiem jak mogli takich spraw nie dogadać wcześniej :(

Tak, dlatego ja też nie nalegam na ślub, bo to ja zmieniłam zdanie i nie mam prawa od partnera wymagać, żeby on się do mnie dostosował.

Z Twoich wypowiedzi wynika, ze jesteś materialistką?! liczy sie dla Ciebie pierścionek, piękna suknia itp. nie mozesz sie doczekać ślubu i sama sobie fundujesz substytuty sorry dla mnie to chore! az tak wazny jest dla Ciebie pierścionek i suknia? nasuwa sie stwierdzenie ZASTAW SIE A POSTAW SIE! ślub i życie razem to nie bajka pewne osoby niestety nie nadaja sie do małzeństwa dochodza do tego niestety juz po fakcie!

A ja się boję ślubu. Mam chlopaka 4 lata i nie naciskam na slub, ani nie marzę o nim. Mam marzenia, plany, swoje pieniadze i nie uwazam za najwazniejszy punkt w zyciu ślubu. Jakby sie oswiadczyl to bym się cieszyla, ale tez bala. Bo to jednak cos powaznego.

Owszem, lubię symbole :) i ładne rzeczy. Ale jaki znów materializm? Nie wymagam od partnera drogich prezentów. I jakie "zastaw się, a postaw się"? Rzeczy, które sobie kupiłam, kupiłam za własne pieniądze, z własnej pracy i nie musiałam niczego pożyczać ani też nic od nikogo nie wzięłam. Tak, lubię otaczać się pięknem, dostawać piękne rzeczy, patrzeć na coś i cieszyć się urodą tej rzeczy. Lubię być rozpieszczana (i rozpieszczać), symboliczne gesty i podarki. Chciałam mieć choć raz w życiu coś niezwykłego :)

Autorko, ja ciebie rozumiem, sama odczuwam tęsknotę do tych romantyczno-estetycznych symboli małżeństwa, sama chciałabym nosić obrączkę/pierścionek 'na znak miłości' (ha, ha) oraz założyć piękną suknię własnego projektu, ale z drugiej strony, małżeństwo mnie zupełnie nie pociąga, uważam, że więcej w nim pragmatyzmu, niż romantyzmu i wolę życie w tzw. konkubinacie. Jeśli mojemu dziecku będzie zależało, żebym wzięła ślub z jego tatą, to pewnie się nad tym zastanowimy, ale poza tym nie widzę szczególnych ku temu powodów - kwestie prawne można uregulować w inny sposób. Powody religijne oczywiście odpadają.