Dziwnie się z tym czuję, że jako 25-latka nigdy. . .

nie miałam faceta....wiem że nie jestem jedyna, ale przyznacie że to jednak dość dziwne...

jak dinozaur?

nie martw sie, po prostu bedziesz stara panna. twoje opcje to zakon albo kariera naukowa (jak pawlowicz z pis)

ja dopiero 2 lata temu mialam pierwszego chlopaka a tez mam 25 teraz. Na Ciebie tez przyjdzie czas:)

A czemu nie miałaś?

czemu nie miałam faceta?? hmm nie złożyło się ..było 2 facetów którzy okazali mi jakieś zainteresowanie, ale nie wyszło...no i jestem sama;)

A co robisz w tym kierunku, żeby to zmienić? Bo jeśli nic, to chyba Ci ten stan zupełnie nie przeszkadza. A jeśli Ci nie przeszkadza, to nie musisz się czuć dziwnie :)

ostatnio założyłam temat z "podobnym" problemem http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=5600879 więc może chciałabyś mi tutaj napisać jak sobie radzisz z komentarzami rodziny? :)

nie jest tak że mi ten fakt nie przeszkadza - inaczej nie wchodziłabym na forum żeby się pożalić... właściwie nic nie robię żeby zmienić ten stan, jakoś nie potrafię...szukać kogoś... co do komentarzy rodziny to nie jest tak źle, nie dokuczają mi za bardzo...gorzej z dawno nie widzianymi koleżankami, nienawidzę jak mnie suki pytają "a jak tam sprawy sercowe?"

A to "szukanie kogoś" to taka filozofia? Przebywaj z ludźmi, nie bój się sama zagadać do faceta, który Ci się podoba, nie bój się go gdzieś zaprosić. Nie czekaj na księcia, to już nie te czasy. Możesz sobie też założyć konto na jakimś portalu, pogadać, poznać ludzi, może ktoś Ci się spodoba. Bo to takie dziwne, dorosła kobieta jest sama, przeszkadza jej to, ale nic z tym nie robi. Z facetem jest jak z pracą, jest niewielka szansa, że sam się znajdzie.

dzięki za odpowiedź :). Akurat ja mam (jeszcze) to szczęście, że dużo moich rówieśniczek jest niesparowanych więc jest spokój. Ale natężenie pytań od rodziny rośnie z każdym rokiem czy raczej maleje? Sorki, że tak pytam ale nie mam już do mojej siły.

Słonko ja mam 24 lata i dziwnie się czuje że tak dużo przeżyłam, czasami żałuję. Jaby nie było każdy ma jakies obawy.

też się z tym dziwnie czuję, ale staram się nie przejmować. poczytaj sobie i wyobraź ile problemów ze związkami;)

ja miałam pierwszego faceta w wieku 24 lat także widzisz nie jesteś sama...a teraz od ponad roku znów jestem sama...

Rośnie i robię się coraz bardziej natarczywe. Najgorsze są te z rodziny, które same powychodziły za mąż przed 20 i mają już gromadkę dzieci. Każde wesele to katorga w sumie pod tym względem, bo ja lubię chodzić na wesela sama (po co mam ciągnąc jakiegoś przypadkowego kolesia ze sobą? A moi kumple raczej się nie nadają do zabrania na wesele na wieś). Każdy pyta z troską czemu, skoro jestem taka ładna i młoda i wykształcona, a stara panna. Wtedy odpowiadam, że właśnie dlatego :) Ale prawda jest taka, że Ciebie pewnie niedługo trafi strzała amora i zapomnisz o tych rozterkach.

Aaaa, źle mi się wkleił post, sorry :)

tak, to "szukanie kogoś" to dla mnie taaka filozofia nigdy nie umiałąm budować relacji z facetami ...zawsze miałam raczej koleżanki niż kolegów, jestem nieśmiała, więc zagadać do faceta w pubie to dla mnie Mount Everest;) nie odważyłabym się założyć konta na sympatii czy gdzieś, nie odważyłabym sie umówić z facetem z neta... to nie dla mnie. Wiem, to proste - w ten sposób nigdy nie znajdę partnera i zawsze będę sama...mam tę świadomość, ale ona niczego nie zmienia... po prostu mi przykro, że innym to przychodzi tak łatwo i są szczęśliwi ze swoją drugą połówką, a ja zmarnowałam juz prawie całą młodość

czy nie posiadanie partnera = zmarnowana młodość? chyba, że chce się mieć dzieci, wtedy bym takie gadanie zrozumiała.

"czy nie posiadanie partnera = zmarnowana młodość? chyba, że chce się mieć dzieci, wtedy bym takie gadanie zrozumiała." --- chodzi mi o to że brakuje mi kogoś, siedzę sama w domu i tak bardzo chcialabym się mieć do kogo przytulić tak, wiem znajomi, imprezy, znaleźć zainteresowania, nie siedzieć w domu...w pewnym momencie masz już dość zacierania swojej samotności wypadami ze znajomymi, imprezami itp