dobrych macie mężów?

kiedys był dla mnie wszystkim, nie wyobrażałam sobie zycia bez niego, jego szczęście było na pierwszym miejscu i miałam wrażenie, ze to funkcjonuje w drugą stronę; powierzałam mu każdy sekret, myslalam ze jest moim przyjecielem i nigdy nie odwróci się przeciwko mnie; teraz widzę, że byłam w blędzie; mąż jest dobrym człowiekiem, ale przede wszystkim myśli o sobie; ja jestem bo jestem, ale beze mnie jego świat by nie runął; potrafi się chamsko odezwać jak go sprowokuję, potrafi wykorzystać przeciwko mnei w złości moje sekrety; ja nawet gdy sie kłócimy, to czuję że go kocham, a on chyba czuje złość i nienawiść; z czasem otworzyły mi isę oczy i przestało mi zależaeć, przestałam się starać, zaczęłam myślec o sobie; ale nie jestem szczęśliwa, jestem smutna, że nie jestem dla niego najważniejsza; wszystko jest jakieś byle jakie; nie mogę poradzić sobie ze smutkiem i samotnością

mam podobnie.. I poczucie zmarnowanego życia.. I często płaczę, bo sama się tak urządziłam a teraz odwrotu nie ma.. Smutne to życie.. I takie niesprawiedliwe.. Ech

U mnie mąż jest wspaniały. Ale to ja jestem ta wredna suka. Czasami mu wspolczuje ze taki z***bista człowiek ma taka suke za żonę. Moj mąż to takie ciepłe kluchy, a ja jestem jego przeciwieństwem .