Po śmierci bliskiej osoby nie potrafię zapanować nad agresją.

Mój tata zmarł jak miałam 5 lat,więc nie za bardzo go pamiętam. Początkowo mamie pomagał dziadek,ale zmarł jak miałam 11lat. Potem takim męskim wzorcem stał się młodszy brat mamy. Wujek zawsze pomagał, jak potrzebowałam pogadać,to był na zawołanie. Swoich dzieci nie mogli z ciotką mieć,więc całą miłość przelali na mnie. Wujek miał 46 lat-w sumie to był tylko 13 lat starszy ode mnie. Zmarł w lutym na raka,a ja... Ja nie potrafię się z tym pogodzić. Bardzo mi go brakuje, przez tyle lat był dla mnie jak ojciec. Chodzę ciągle wściekła, warczę na męża,na dziecko, na matkę. Wiem teoretycznie co się ze mną dzieje,bo skończyłam psychologię. Wiem,że to drugi etap cierpienia po stracie,ale nie potrafię przejść do trzeciego. Czuję się dodatkowo źle bo przecież pomagałam ludziom w takiej sytuacji a sama sobie pomóc nie umiem.