Odkąd pracuję w przedszkolu odechciało mi się własnego dziecka

Smutne to.

dzieciaki obce są wnerwiają, i potrafią na nerwach zagrać,swoje momentami tez, i to nawet dosyc odczuwalnie,ale do swoich masz wieksze pole manewru i swobody, do cudzego nie :D

Pracuje się w wiecznym wrzasku i hałasie, cisza jest tylko jak robią w książkach. Owszem, są dzieci cudne które są grzeczne i uprzejme i w ogóle takie cacy. A tu trafi się taki co daje popalić za trzech. Jeden chłopiec w grupie nie panuje nad agresją, bije, kopie i nawet wyzywa inne dzieci. Chodzi do psychologa, ale to nic nie daje. Dzisiaj powiedziałam mu że nie dostanie nagrody naklejki to zrobił się czerwony na twarzy, podleciał i z piąstki przywalił mi w brzuch. 6latek!!!!! A już podnosi rękę na nauczycielkę.

jak zareagowalas na to przywalenie?

To wiec tobie pisze, do wlasnego dziecka masz wieksze prawa,do obcego w pewnym momentach rece uwiązane :)

pracuje z dzieciakami od kiedy moj syn mial 2 lata. modlilam sie zeby szybko wyrosl, czasami nie mialam popoludniu na nic ochoty i jednoczesnie dziekowalam ze mam takie sympatyczne i grzeczne dziecko. dzis ma 7 lat. ja dalej tkwie z maluchami i jest duuzo lepiej

w przedszkolu? ja pracuję w żłóbku i widzę co dwulatki potrafią. Cuda na kiju. A nie zrobisz NIC bo to żłobek prywatny i rodzice sobie "nie życzą" skarg na dzieci. Pa-ra-no-ja !! :o

Miał rozmowę ze mną i z panią dyrektor, rodzice jak go odbierali to zostali poinformowani, ale oni są tacy że tu kiwają głową a mało co robią i takie zachowanie raczej olewawcze.

ja uczylam w męskich zawodówkach i była tragedia, prosta piłka-albo sobie radzisz, albo rezygnujesz