Wyobrazenia o ciazy

Mam 31 lat. Planujemy z mezem dziecko wkrotce. Jak sie czulyscie na mysl o tym, ze bedziecie w ciazy? Ja jestem pelna obaw. W 90% przypadkow strach mnie oblatuje na mysl, ze bedzie Cos we mnie roslo, a o porodzie juz nie wspomne. Boje sie lekarzy. Jestem dosc nerwowa osoba. Kiedys moja mama, gdy dowiedziala sie, ze mam miesiaczke, tak mi nagadala o byciu w ciazy (tzn o tym, ze nie wolno mi tego robic w tym wieku), ze chyba to mi tak zaburza radosc z faktu, ze z mezusiem mielibysmy malutka istotke. Uslyszalam kiedys, ze to tak moze na mnie wplynelo, ze mysle bardzo nerwowo na temat ciazy :( Jakie byly wasze przemyslenia jak zastanawialyscie sie czy to juz czas czy nie?

zaszłam w pierwszą ciążę mając 30 lat, wiadomo-praca i nieograniczona wolność, miałam dużo obaw... o to jak zmieni się moje życie, o to jak będę się czuła, jak to będzie kiedy będę miała duży brzuch, jak poczuję ruchy dziecka ,potem poród i opieka nad maleństwem itd... okazało się ,że moje obawy były niepotrzebne. czułam się super, na początku trochę mdłości i pod koniec trochę dolegliwości,żadnej zgagi, nieprzespanych nocy, pracowałam do 6 m-ca, przytyłam tylko 8 kg, cieszyłam się każdym dniem ciąży i tak miło czekało mi się na rozwiązanie a od kiedy syn pojawił się na świecie moje życie stało się pełniejsze, nie oddałabym ani chwili...

ja mam 29 lat i zaliczyłam wpadke. Nie planowaliśmy dzieci jeszcze przez kilka lat, czasem się zastanawiałam czy macierzyństwo jest dla mnie mimo, że kocham dzieci. ale nie wyobrażałam sobie siebie w roli matki - nie dla mnie nerwy, nie wysypianie się, latanie po lekarzach itp itd. Przez pierwszych kilka tyg byłam dosyć załamana, miałam okropne mdłości, wymioty do ok 23 t.c. a i teraz prawie co rano wymiotuję i przez pierwsze 2 miesiace byłam non stop przeziebiona dosyc mocno, opryszczki mi wychodizły rpzynajmniej raz na 3 tyg. Teraz jestem w 29 t.c. na początku jakiejś takiej więzi z dzieckiem nie czułam, a teraz gdy się rusza coraz bardziej to jednak ten instynkt przyszedł. Kochamy ja nad życie.Boje sie oczywiście porodu i to bardzo i ogolnie sie boj jak to będzie ale jakoś będzie, przecież damy sobie radę :)

Wiem, ze kazdy ma takie obawy, jak to bedzie i w ogole. Ale ja mam takie leki, denerwuje sie jak to bedzie jak dziecko bedzie w moim brzuchu, bedzie korzystalo ze mnie, bedzie zalezne ode mnie a ja od niego. To jest dla mnie przerazajace. Mysle o tym jak to bedzie w pracy, co jesli bede wymiotowac, zle sie czuc

Autorko akurat czuć dziecko w sobie to wspaniałe uczucie, najpierw cieszysz się gdy widzisz bijące serce na USG, potem jak maluszek fika koziołki, a potem przychodzą pierwsze ruchy - naprawdę coś wspaniałego.. A samopoczucie... Hmm ja akurat czuję się fatalnie, III trymestr a wciąż wymiotuję, ledwo chodzę, ledwo żyję, naprawdę ciężko, z kolei moja bratowa czuła się w ciąży świetnie, więc to trudno przewidzieć