Czy to ma sens?

Spotykam się z kimś od prawie 3 miesięcy - czyli w sumie to dopiero początek. Problem polega na tym, że już widzę jak wiele nas dzieli - każde z nas chce spędzać czas w inny sposób, lubimy inne rzeczy, mamy inne poczucie humoru; w zasadzie ciężko jest znaleźć rzecz, która by nas łączyła. I szczerze mówiąc coraz bardziej zaczyna mnie to męczyć. Widzę, że jemu zależy i dopasowuje się do mnie - tylko to chyba nie o to chodzi, żeby każde z nas cały czas musiało iść na kompromis. Na dłuższą metę to bardzo męczące. Z drugiej strony potrafi zaplanować nam czas po swojemu - bez zapytania mnie wcześniej o zdanie. Rozmawiałam już z nim o tym, ale wydaje mi się, że on nie widzi problemu; a ja nie chcę wyjść na zołzę, która cały czas się czepia... Nie wiem czy dalej w to brnąć czy może jednak odpuścić na samym początku, żeby nie tracić czasu mojego i jego. Czy jest szansa, że się "dotrzemy"? Jak to było u Was?

Jeśli widac to na samym początku to utnij to najszybciej jak potrafisz. Pytasz jak było u nas? U mnie było tak, że zignorowałem takie sygnały i "wpadłem" na całe 3 lata. A potem po raz drugi, tym razem na 2. Od tamtych wydarzeń niesamowicie pilnuję, żeby od samego początku patrzeć i widzieć, a nie paradować z klepkami na oczach. Pomaga. Szkoda tracić czasu na kogoś może i fajnego, ale nie dla Ciebie.

Jeśli widac to na samym początku to utnij to najszybciej jak potrafisz. Pytasz jak było u nas? U mnie było tak, że zignorowałem takie sygnały i "wpadłem" na całe 3 lata. A potem po raz drugi, tym razem na 2. Od tamtych wydarzeń niesamowicie pilnuję, żeby od samego początku patrzeć i widzieć, a nie paradować z klepkami na oczach. Pomaga. Szkoda tracić czasu na kogoś może i fajnego, ale nie dla Ciebie.

nie idź w to. przeciwieństwa wcale się nie przyciągają