Kończę studia ze smutkiem w sercu.

Znowu zmarnowałam swoją szansę na miłość :( Wszystko z powodu nieśmiałości, braku odwagi, nieporadności. Teraz nasze drogi się rozchodzą, a ja nie potrafię się z tym pogodzić :(

Porozmawia ktoś?

masz z nim kontakt przez fejsa? Jeżeli tak i ogólnie się znacie to napisz coś, co słychać itp.

On nie ma fejsa, w dodatku praktycznie się nie znamy i on nie wie o tym, że jestem nim zainteresowana...

Takich zmarnowanych szans będziesz miała jeszcze więcej. To nie pierwszy i nie ostatni raz. http://img2.demotywatoryfb.pl//uploads/201305/1367797269_sckd6x_600.jpg

Tak jest już od lat. Zawsze sobie odpuszczam, a potem żałuję...

I wizja samotnego życia albo spędzenia go z kimkolwiek by tylko czuć się kochaną Cię nie przeraża? Czemu nie zaczniesz nad sobą pracować skoro wiesz co jest nie tak?

Ja tez tak mialam. Przez 3 lata stodiowania, wielka milosc, kiedy sie skonczyly studia czulam sie tragicznie. Caly czas o nim mysle, tlumacze sobie ze po prostu nie byl dla mnie i juz. Jedyny pozytyw w tym wszystkim to fakt ze mialam same no prawie piatki z egzaminow i kolek.. Hahah kulam jak cholera zeby mu zaimponowac ze jestem najlepsza na roku. Kurde alez to byla namietna, piekna milosc .... Platoniczna. Ciekawe co teraz robi i gdzie jest.

Moje uczucie też jest platoniczne. Właściwie to prawie się nie znamy, mówimy sobie jedynie cześć, bo jestem zbyt nieśmiała, żeby przejąć inicjatywę. Teraz czeka mnie już tylko sesja i obrona, a potem wyjeżdżam do innego miasta na studia i wiem, że będę tęsknić :( Nie mogę się pogodzić, że nie zrobiłabym nic, żeby się do tego chłopaka zbliżyć.

Kochana chcialabym Ci doradzic ale nie umiem. Albo zagadasz do niego przy nastepnej okazji i zobaczysz co z tego wyjdzie, albo zapomnisz i pojdziesz swoja droga. Ja zagadalam bo czulam ze mu sie podobam. Prowadzil ze mna gierki. Mial chyba dziewczyne i byl jej zwyczajnie wierny. Bo to ze bylam w nim zakochana to pewnie czul. Niestety zal w sercu pozostal. Kocham go nadal, platonicznie. Coz takie jest zycie. Chcialabym zeby bylo inaczej.

Przynajmniej piszecie o swoich rówieśnikach. Kolegach z roku, to i tak jest bardziej realne, niż zauroczenie wykładowca

,smns

ja kończę studia z radością, to wspaniałe uczucie mieć głęboko w d***e ludzi na których mi zależało (albo wmawiałam sobie że mi zależy). Od razu czuję sie silniejsza kiedy do mnie dotarło że nigdy go nie potrzebowałam. I pewnie się już ani razu nie spotkamy. ale nie jest mi go żal, miał swoją szansę.

ksenkeslnse , wiadomo nic z tego nie będzie. Mam nadzieje że, niedługo będę potrafiła powiedzieć to samo co ty ;)