Czemu moja mama tak reaguje? :(

Chciałabym się z wami czymś podzielić bo mi przykro z tego powodu bądź co bądź w głębi ducha... Chodzi o to , że od 3 miesięcy chodzę z chłopakiem , a moja mama dziwnie na to reaguje od początku (zaznaczam , że to mój pierwszy związek , z nauką jak nie miałam problemów tak nie mam nadal) po pierwsze ok wypytywała mnie o to jaki jest, jak się zachowuje , o jego rodzinę itp. ale zawsze w wypowiedziach moich szukała jakichś negatywów, że ja tracę kasę na wypady z nim (chociaż w większości przypadków on płacił nawet za mnie...), albo czegoś w rodzaju że pewnie i tak to nie wyjdzie itp. , później gdy chciałam żeby go poznala to również ciągłe negatywne wypowiedzi, że po co, nie musi mieć z nim nic wspólnego i takie pokazywanie mi że jaka to ja wielce zakochana... trochę mi przykro z tego powodu i chociaż już nie raaz mówiłam , żeby nie była taka dziwna w stosunku do niego, że go nie zna i nie szukała ciągle minusów to to i tak się ponawia i mnie drażni , chciałabym żeby tak było miło, ogólnie jednego dnia jest jakaś miła, mówi żebym dała mu to i tamto do zjedzenia ale za moment znów pojawia się jakiś tekst pełen negaatywów... nie mam pojęcia co z tym zrobić :( czy to w ogóle się zmieni? dodam , że mój chłopak nie ma idealnej rodziny (są pewne problemy , rozwód rodziców) ale to nie jego wina, a moja mama niby z 1 strony jak gdyby współczuła a z drugiej przytacza mi jak to moja kuzynka ma fajnie z jej facetem , który tyle i tyle zarabia i ma wesołą rodzinkę... na dodatek ostatnio dodała , że przecież ja i tak nie wiem czy to ten jedyny, może być ich i 10... to jest naprawdę przykre :( przez to czasami nie chce mi się już w ogole z nią rozmawiać o moim prywatnym życiu, może czas w ogóle zamknąć z matką ten temat? nie dzielić się kompletnie niczym? tyle że szkoda , bo naprawdę czasami chciałoby się podzielić pewnymi emocjami, ale widocznie nie powinnam tego robić?

Coś mi się wydaje, że Twoja mama nie miała zbyt dobrych doświadczeń z mężczyznami... ?

wiem na pewno , że miała spore powodzenie, jeden odwalił jej pewien numer (nie zdrada) i go rzuciła, cóż po drodze się działo nie mam pojęcia, a z ojcem problemów nie ma obecnie

Bardzo ci współczuję. Ja z moją nie rozmawiałam o moim chlopaku, właściwie nie miałam z nią żadnych wspólnych tematów. Teraz sama mam córkę 12 lat, która ma chłopaka od 2 lat i rozmawiam z nią bardzo dużo. Nie bagatelizuje, nie wysmiewam, nie krytykuje. Nie chce być taka jak moja matka.

Na Twoim miejscu po prostu nie rozmawiałabym z nia na ten temat a gdyby sama zaczynała to bym zaznaczyła, że dla mnie to ważne i powinna to uszanować a jesli nie to nie ma o czym rozmawiać. Sama będzie musiała narzucić sobie jakaś dyscypline i powstrzymać się od krytycznych, bezpodstawnych wypowiedzi jeśli bedzie chciała utrzymać z Tobą dobre stosunki. Pokaż tym, że jestes dojrzała, to lepsze od trzaskania drzwiami i obrazania się. A mama jest tylko człowiekiem i popełnia błędy ;) Poza tym teraz większość jest z rozbitych rodzin, to żadna ujma.

właśnie jak wspomniałaś, brak tematów... takich odnośnie moich odczuć, w sumie zawsze tak było, prędzej powiem to i tamto dobrej koleżance. Tematy to zazwyczaj błahostki albo prędzej ze strony mamy rozprawianie o życiu innych, ale co najśmieszniejsze, usłyszalam już któryś raz że musi ze mnie wyciągać informacje że nie mówię wszystkiego jak moja kuzynka np. a ja na to odpowiadam , że po co mam mówić skoro i tak krytykuje o ciągle mi tak wszystko w czarnych barwach przedstawia... najgorsze jest jej to "a ja nie muszę mieć z nim nic wspólnego" oraz "to wcale nie musi być ten jedyny" , super że masz takie podejście do córki, chciałabym rozmawiać w takim wieku już o wielu sprawach ale też dotyczących mnie samej

Tak jeszcze na marginesie z doświadczenia Ci powiem, że pierwsza miłość rzadko jest na zawsze, ale warto się nią cieszyć i trochę się zatracić. To jedyna taka miłość w życiu, nie ma w niej miejsca na takie zgorzkniałe podejście jakie Ci wciska mama. Prawdopodobnie nigdy już miłość nie będzie dla Ciebie tak emocjonująca, świeża i niewinna, nie daj sobie tego odebrać ;) Moi rodzice też trochę mi napsuli krwi podczas pierwszego związku i teraz mam mieszane uczucia wspominajac ten okres, ale gdy spojrze tylko na siebie i pierwszego partnera i było piękne i nie do powtórzenia ;)

Kant d**y - dziękuję za wypowiedź, do tej pory cały czas tak reaguję , nie było żadnego trzaskania drzwiami , ewentualnie czasami słownie już nieco się wzburzam , gdy tak perfidnie pokazuje mi że wielce zakochana jestem , albo też wyszukuje jakieś jego negatywne cechy , których nie dostrzegam póki co

szkoda , że twierdzisz że 1 miłość rzadko jest na zawsze ;) ja niestety doświadczenia nie mam odnośnie związków zadnego, mając te już/dopiero? 22 lata. Właściwie to w obecnej chwili nie ma u mnie wobec niego jakichś jak to mówią motyli, dreszczy emocji, jest coraz to większa swoboda, naprawdę dobre samopoczucie gdy jest obok, poczucie bezpieczeństwa i takiej troski, chcę dla niego jak najlepiej, obmyślam to co lubi i podświadomie taakie rzeczy np. już kupuję, przeżywam z nim jego odczucia te pozytywne jak i negatywne, martwię się jeśli coś jest nie tak - jeśli to łącząc wszystko w jedną całość nazywa się mianem miłości, to tak jestem zakochana :) ;)